Dag twee, van Orlando naar Cape Coral

IMG_7585

Uiteraard een early rise and beetje shine. Ik geloof dat het half vier was en Hansie klaarwakker was. Mooie gelegenheid om mn stukkie te schrijven.IMG_7587

Lekker donker nogIMG_7590

De hotellobby. Sheraton Suites Orlando Airport. Aanradertje! Mooi verhaal, ik had voor de verkeerde nacht geboekt, lekker slim ook. Uren zoeken naar het perfecte hotel en dan de verkeerde datum boeken…IMG_7591

Je moet toch wat als je zo vroeg wakker bent…IMG_7597

Kamer met apart slaapgedeelte, dat is wel handig met een bijna 20 jarige die naaktheid  van ouders maar awkward vindt.IMG_7595

Typische amerikaanse badkamer met een bad waar je niet in kan badderen en een toilet dat verstopt al je er één blaadje toiletpapier teveel in gooit.IMG_7598

Traditie: ontbijt bij Denny’s!IMG_7603

Pecan banana pancakesIMG_7605

Volgende traditie: inslaan bij de Walmart. Verder doen we de dagelijkse boodschappen bij de Publix.IMG_7606Speciaal voor Caroline, Saskia, Sonja, Hanneke en alle andere bloggende dames, de beroemde openbare toiletten!

IMG_7609De Walmart van binnen

IMG_7616Daarna door naar de Westfield mall in Brandon. Want je zal maar vergeten zijn je zwembroek in te pakken. Dat ik zorgeloos door het leven ga zie je terug in dit soort details. Lekker plekkie in de schaduw. Het was tenslotte een graadje of 32. Mooie mall trouwens en een heel stuk rustiger dan z’n broers in Orlando.

IMG_7617Sexy of niet?

IMG_7621Wederom een door Maxim persoonlijke “endorsed” foto

IMG_7623En goed geslaagd!

IMG_7624De foodcourt. Meta en Maxim hadden Chipotle, superlekker en niet zo vet

IMG_7632Maar je hebt ook mensen die zich niet in kunnen houden en een Five Guys burger nemen. Tip: neem de small burger, dan is de verhouding vlees/sla/tomaat ideaal!

IMG_7626Eén van Meta’s geneugten

IMG_7635Onderweg naar Cape Coral typische Floridiaanse wolkenluchten

IMG_7637En deze luchten zijn ook erg typisch Floridiaans.

IMG_7638You have reached your destination

IMG_7640Zwembad, terras en het kanaal achter het huis

IMG_7641Zelfde fot0 maar dan met beter beeld op terras

IMG_7644Tsja, ik zou het ook niet weten!

IMG_7645de chaos die wij in 15 minuten kunnen maken!

 

Dag drie, het grote niksen

DSC00525De eerste ochtend in het paradijs. Koffie drinken aan het water als de zon opkomt en Cape Coral tot leven komt.

DSC00529Ons terrasje aan het water. Was zo idyllisch. Totdat Meta er later achterkwam dat ze gestoken was door No See Ums. Schattige naam maar het zijn kl#tebeten. Heeft ze alleen hier in zuidwest Florida last van, verder naar het noorden niet.

DSC00539Onze schattige drijvende drankjeshouders!

DSC00546Een filosofische overpeinzing. “Hoe kan ik zorgen dat het internet hier wat sneller wordt”?

DSC00551Misschien dat moeder raad weet? “Mama, het internet is hier zo traag als dikke stront, een filmpje op 240P buffert zelfs”. Maar helaas heeft moeder ditmaal geen wijze raad anders dan “chill en relax”!

DSC00554De buren varen er op uit

IMG_7647En dat terwijl de tour zoals altijd op niemand wacht!

IMG_7651Daarna shoppen! En lekker lunchen bij Panera bread. Heerlijk! En omdat je op zo’n tablet je bestelling in moet geven kan je lekker rustig nadenken over je bestelling. Welke soep, hoe veel, welk brood, welke salade, welke dressing; keuzestress!

IMG_7653Iets van lentesoep met mais

IMG_7654Maxim’s Ceasar Salad met een flatbread met kip.

IMG_7656Prooi! Meta’s nieuwe horlogebandje. Aast ze al maanden op maar is altijd overal uitverkocht. Online besteld en in de Apple Store afgehaald.

IMG_7658Nieuw huis aan het einde van de straat, best een knap “pandje”

IMG_7665Hehe, even relaxen!

IMG_7666Op naar de Outback met onderwijl een verkoelend buitje!

IMG_7667Alsof een Blooming Onion nog niet genoeg calorieen had hebben ze nu een versie met patat, kaas en bacon. 2360 calorieën.

IMG_7668Deze is ook nieuw op het menu en errug lekker!

IMG_7669Maar vooraf hadden we een lekkere  Seared Ahi Tuna

IMG_7672Met daarna een porterhouse 😉

IMG_7673Hoe deze foto hier terecht komt weet ik ook niet, maar het is onze badkamer.

Tot morgen!

 

Dag 4, onverwachte culinaire uitspattingen

DSC00558Het uitzicht vanuit bed ’s ochtends. Uiteraard pas nadat je opgestaan bent om de gordijnen open te doen

DSC00562“my name is Maxim de Vries and I approve this picture”

IMG_7674Gewoon, omdat het kan

IMG_7688Op naar de Publix, die ligt op 2 mijl rijden, ideaal!

IMG_7694Leuk brommertje en allerschattigst Florida-nummerbordje

IMG_7675Voor Publixgangers een bekend beeld

IMG_7676De lekkerste broodjes, de Chicago hard rolls. Lekker knapperig! Over service gesproken: ik stond bij de yoghurts met fruit de meest verse er uit te zoeken toen er een medewerker naar me toe kwam die zei dat ze net verse aan het maken waren; welke smaak wilt u, dan laat ik die meteen maken. Fantastisch.

IMG_7677Jazeker, ze hebben echt ook wel groente in de USA en best veel ook.

IMG_7678Hoewel een bakkie sla een beste duit kost

IMG_7680Slimcado, ik verzin dit niet

IMG_7682Over keuzestress gesproken, dit is dus alleen maar koffiemelk! Allemaal met smaakjes maar als je gewone zoekt dan moet je nog je best doen ook!

IMG_7687Kijk, slagers van Nederland, zo wil ik het graag zien!

IMG_7695De rub voor de spare ribs

IMG_7698De spare ribs met de rub

IMG_7699De BBQ! Best duur apparaat en ik moet toegeven dat ‘ie het prima doet!

IMG_7701Oh, ze waren zo lekker! Na het garen nog een uurtje met boter en basterdsuiker in de folie ingepakt en daarna nog een minuut of tien afbakken.

IMG_7703

Ribeye met een lekker rubje…

IMG_7706Stilleven van bereid voer

IMG_7707De ribeyes gaan op het vuur!

IMG_7711En daarna ook nog de goddelijke garnalen met supermarinade!

DSC00604En tenslotte een blik op het nachtelijke zwembad

 

Dag 5, 6, 7 en 8

Goh, opeens is het vier dagen later! We hebben het ook zo druk met niksen! En ik moest ook nog wat werken dus kwam het er even niet van. Kom, we gaan snel van start want ik heb een hoop te laten zien!

IMG_7807DSC00759IMG_7796IMG_7797IMG_7802IMG_7776IMG_7774IMG_7770IMG_7769IMG_7767IMG_7766IMG_7739IMG_7738IMG_7740IMG_7742IMG_7741DSC00785DSC00781DSC00635DSC00778DSC00748DSC00739DSC00736DSC00734DSC00733DSC00732DSC00731DSC00726DSC00723DSC00709DSC00695DSC00692DSC00688DSC00682DSC00665DSC00663DSC00646DSC00645DSC00643DSC00640DSC00639DSC00636DSC00633

Voorjaarsvakantie Texas, tweede poging!

In 2015 zijn we in het vroege voorjaar naar Texas afgereisd voor een korte tussendoorvakantie naar Houston, San Antonio en New Orleans. De weersverwachting voor februari was tussen de 8 en 20 graden, dus we zouden goede en minder goede dagen hebben.

We hebben een fantastische week gehad maar het was wel wat grauw allemaal en ook wat kort (en soms héél koud!) dus hebben we besloten om het nog eens over te doen, maar nu iets langer, een wat groter rondje twee maanden later in het voorjaar.

We vertrekken op donderdag 21 april (met United) en komen terug op zaterdag 7 mei, dus 2 weken en 2 dagen. De route die we rijden is grofweg Houston – Natchez – Nashville – Memphis – Dallas – Fredericksburg – Austin – Houston.

Het eerste deel is meteen bijzonder want na 2 nachten in Natchez rijden we noordwaarts over de Natchez Trace Parkway. Dit is een route van 444 mijl tussen Natchez en Nashville die een belangrijke rol heeft gespeeld in de historie van de VS. Deze route is in de afgelopen eeuwen gebruikt door native amerikanen, ontdekkingsreizigers en immigranten die allemaal hun eigen sporen hebben achtergelaten.

Naast de historische waarde is “the Trace” vooral heel mooi, 444 mijl slingerende tweebaans weg door bebost en heuvelachtig gebied.

Natchez-Trace-Bridge-1

Er is al veel gepland en we hebben een lekker druk programma maar we hebben ook rust ingebouwd; zo zitten we in de meeste plaatsen 2 nachten zodat we niet zo hoeven te haasten.

Hoogtepunten genoeg! Jack Daniel’s distillery in Lynchburg Tennessee, Graceland, een echte County Fair, een wedstrijd van the Texas Rangers in Dallas, BBQ-en bij een (native Texaanse) collega in Texas en een huisje met een Hot Tub onder de sterren in Fredericksburg in het schijnbaar goddelijk mooie Texas Hill Country. En er komen vast nog een heleboel hoogtepunten bij!

De hele route zie je bovenaan in het tabje “Planning”.

En dan het vervoer! Ook niet geheel onbelangrijk! Onze eerste USA reis samen was in 1995 en toen hadden we een Ford Mustang convertible als huurauto die we nu weer gehuurd hebben 😉

 

G1

De voorbereiding, deel 1

Zaterdagochtend, 07:00. T-5.

Afgelopen zondag heb ik (Hans) met mijn team Veteranen B iéts te hard ons Dames 1 team aan staan moedigen. Om even het beeld compleet te schetsen voor de lezer: Onze teams speelden beiden uit op Zoetermeer en dames 1 speelde na ons (of anders gezegd: wij waren hun voorprogramma) dus wij konden ze mooi vanaf het terras onder het genot van een biertje en een bitterballetje aanmoedigen. En schijnbaar maakten wij als klein dapper clubje Veteranen net zoveel herrie als alle supporters van het thuis-spelende Zoetermeer!

Het was heerlijk weer, maar eigenlijk nét nog te fris om na de wedstrijd in een polootje rond te lopen en daarbij luidkeels je cluppie aan te moedigen. Het gevolg? Dames 1 heeft gewonnen en ik loop al de hele week met een halve keelontsteking rond die maar niet over wil gaan.

IMG_5851
Een Smurfturf veld hoort zo blauw, er is niets mis met je beeldscherm!

Enfin, T-5 dus. Maar schijn bedriegt! Want maandag moet ik voor werk naar Duitsland op reis om woensdag einde van de middag weer terug te komen. Dus is het zondagavond eigelijk T-1, maar eerder deze week kregen we de verrassing dat mijn broer en schoonzus (die in/op Curacao wonen) een weekje onverwachts naar Nederland komen. Leuk! Op woensdagavond gaan we gezellig met ze uit eten en moet ik dus zondagavond mijn deel van het koffer-inpakken al klaar hebben 🙂 Eerlijk gezegd vind ik het wel lekker om alvast wat inpakvoorpret te hebben hoor. Dit weekend dus twee koffers inpakken. Eentje voor het Duitsland tripje en eentje voor de vakantie!

En is moest nog even pielen met WordPress en heb uitgevonden dat de “featured image” het plaatje is dat op FB verschijnt als je de link naar het bericht daar post.

Kuchen en steunen!

Zoveel te vertellen maar waar te beginnen, dat is altijd de uitdaging bij het schrijven van een blog! En zoals je ziet is het me gelukt want hierboven staat die eerste zin 🙂

De eerste nacht is altijd een korte maar vandaag was hij wel héél kort want om half drie waren we eigenlijk wel wakker en viel er geen slaap meer uit te persen. Meta heeft last van migraine én van kuch-kuch hoestbuien en die combi is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor de nachtrust. Afgelopen maandag heeft ze een driewekelijkse injectie gekregen en die bevordert algehele malaise dus we moeten de komende dagen maar even kalmpjes aan doen.

De dag van gisteren is er een die onze Amerikagekke FB vrienden wel kennen. ‘S ochtends half zeven opgestaan. Rustigaan douchen en koffie en om half acht op weg naar Schiphol. Lekker met m’n eigen autootje want de vakantie-valet op Schiphol is best betaalbaar (twee weken is ongeveer even duur als twee dagen zakelijk parkeren in de Privium garage).

Aangekomen op Schiphol was het DRUK! Bij de KLM in hal 2 stond de rij om in te checken tot ver in de gang tussen terminal 2 en 3! Wij vlogen met United en moesten dus nog even doorlopen naar hal 3 waar bij de United check in slechts 3 personen voor ons waren! Heerlijk!  Paspoort- en bagagecontrole gingen ook “like a breeze” dus waren we in een poep en een scheet binnen. Bakkie, ontbijtje, shopje, bakkie, wandelingetje, boarden, plekkie maken en klaar voor vertrek!

Zie hier de seat map: we zaten op rij 22 L en J met een lege stoel tussen ons in. Lekker de ruimte! Volgende keer nemen we niet de laatste rij van eco plus want als je dan je stoel ver naar achter doet (wat een van de voordelen van eco plus is) dan hebben de mensen achter je daar wel heel erg veel last van. United heeft trouwens een fantastische app waarin je continue de stoelbezetting kunt zien, handig als je een mooi plekkie wilt fixen.

Voor iets van $16 had je de hele vlucht WiFi dus konden we lekker een beetje bijblijven op Twitter en FB waardoor we al snel op twitter de berichten zagen over het overlijden van Prince. Ik heb op onze trouwdag in 1992 een korte Valentijn advertentie in de telegraaf laten zetten met een aangepaste tekst van “Let’s go crazy” en dat is wel echt “ons” nummer. Mooie herinneringen aan Prince’ muziek in onze staptijd! En dan het concert in 1988 van de Livesexy tour, die werd live op TV uitgezonden en die heb ik nog steeds op VHS en kijk er minimaal eens per jaar naar, lekker hard meeblèren van begin (Erotic City) tot eind (Alphabet street). Meta heeft het ook op haar iPhone dus we hebben lekker wat om mee te zingen de komende dagen.

Vlucht was verder prima. Big Lebowsky gezien. Beetje gesuft. Eten was mwoa en de warme pretzel die we als snack kregen was met Gouda & bacon (dus ranzig vet) dus die heb ik maar beleefd afgeslagen 🙂

En dan…. De immigratie! Haat! Ze hebben op Houston van die handige selfservice kiosken staan MAAR ALS DAN 95% VAN DE GEBRUIKERS ALSNOG IN DE RIJ MOET GAAN STAAN DAN HEEFT DAT DUS HELEMAAL GEEN ZIN.


Manmanman. Enfin, ongeveer een uurtje in de rij gestaan en toen mochten we er in!

Autootje gehaald, precies de kleur die ik hoopte!


Nog een foto? Ok dan, omdat jullie zo aandringen!


Daarna moesten we nog een uurtje tuffen naar het hotel in Livingston.

IMG_5978

Snel even een burgertje gehaald bij de Whataburger en daarna luikjes dicht!

img_5987

En we waren gelukkig

Bam! 3 uur ’s nachts en klaarwakker. Twee opties: negeren en proberen toch nog wat te slapen (lees: wakker liggen) of wakker worden en een bakkie koffie maken. Gekozen voor het laatste. En zo geschiedde het dat wij om 3 uur al wakker waren en ik mijn dingetjes voor de weblog kon gaan voorbereiden.

Foto’s in de Apple fotostream krijgen gaat thuis snel maar in hotels blijkt dat anders te zijn. Tergend langzaam komen ze binnen vanaf de telefoon naar de laptop maar who cares, haast is voor de werkenden, wij zijn op vakantie!

Om een uurtje of vijf liepen we in de Walmart waar ik een videootje heb opgenomen voor een collega die het bedrijf gaat verlaten en die vanmiddag een afscheidsfeestje had. Dat leek zo’n leuk idee, om het filmpje in Amerika op te nemen, maar ja… die wifi is net iets minder dan thuis. Shit, hoe krijg ik dat filmpje nou ge-upload… McDonalds! We hadden onszelf het eerste ontbijt iets culinairder voorgesteld maar hebben van deze wifi-nood maar een ontbijt-deugd gemaakt en bij de plaatselijke Mac ons ontbijt genuttigd en daar het filmpje (tergend langzaam) naar youtube geupload.

Ik denk dat het rond zes uur was dat we echt op pad zijn gegaan voor onze trip van vandaag: circa 400 kilometer naar Natchez, Mississippi. En nu ik dit zit te schrijven bedenk ik me dat we veel meer kilometers hebben gemaakt, dik boven de 500! Blijkt dat TomTom ons om heeft laten rijden, waar ik achteraf misschien wel heel blij om ben want de route was werkelijk schitterend!

De eerste 150 kilometer was over echte snelweg, snelheden van 75 mijl en daarnast was het ook nog donker dus niet echt lekker om het dak open te doen. Maar om een uurtje of acht was het licht, werd het wat warmer en werden de wegen smaller en langzamer. Dus tijd om het dak er eens af te halen.

En toen overviel het me: een totaal gevoel van geluk. Maar echt ook. Uit het niets: prikkende ogen en een last die haast fysiek van m’n schouders leek af te glijden om plaats te maken voor een onbeschrijflijk gevoel. Zonnetje, mooie omgeving, mijn lief naast me en de wind in m’n haar. En dit zeg ik helemaal niet om er een emotioneel dramatisch verhaal van te maken maar ik had écht het gevoel alsof alles in één keer van me afviel: de perikelen met Meta’s gezondheid + een rotperiode op werk met een reorganisatie waarbij we wat mensen hebben moeten laten vertrekken: We kunnen het verleden achter ons laten en nu echt alleen maar naar de toekomst kijken. En dit gelukszalige momentje waarbij alles wat mooi was opeens tegelijkertijd samenkwam was daarvan de mijlpaal.

Omwille van jullie tijd zal ik nu maar even fast forwarden naar de eindbestemming van vandaag, Natchez Mississippi. “Hoog”gelegen aan de rivier Mississippi, wat inhoudt dat het op 20/30 meter hoger ligt dan de rivier. Een bijzonder schattig stadje waar het nu nog lekker rustig is maar waar het in de zomer waarschijnlijk erg druk is. Want mooi! Heel veel mooie oude antebellum huizen, statige estates uit de 18e eeuw. Onze B&B is gevestigd in zo’n oud huis. Dit is ‘m. En dit zijn de foto’s:

’s avonds gegeten met uitzicht op de Missisippi bij een ondergaande zon, kijk die garnalen eens even lekker zwemmen in de boter met Cajun kruiden en knoflook! En natuurlijk die mooie ondergaande zon.

Tot morgen!

We zijn klaar en kunnen naar huis!

Mensen, de reis zit er op. Gisteren een moment van absoluut geluk en vandaag zijn de ogen zodanig verwend dat ik getwijfeld heb om het verslag van vandaag niet gewoon “eye-gasm” te noemen. Het was zo mooi dat onze reis nu al klaar en compleet is, de overige twee weken zijn alleen maar een leuke bonus!

Maar we beginnen weer vroeg in de morgen, uurtje of vier denk ik. Weer wakker. Damn. Stukje geschreven, beetje geinternet, om 6 uur buiten wat rondgelopen in de KLEREHERRIE die de vogels maken!! Ik ga proberen hieronder een kort filmpje te plaatsen, komt ‘ie:

Hiero!

Om half negen werd het ontbijt geserveerd in de large diningroom van het huis, gelukkig hadden ze zich ingehouden voor wat betreft de lokale specialiteiten want het enige echt exotische dat erbij zat was grits en dat is eigenlijk net polenta; het is gewoon mais. Beetje smakeloos waar met wat zout en peper best te eten. De foto van Meta en ik bij de voordeur is de deur van het huis Tara uit de film “Gone With the Wind”.

Daarna nog een korte tour door het huis gehad waarna we om ca. 9:30 vertrokken. Voordat we ’the Trace’ opgingen heb ik bij de lokale AT&T winkel nog even een SIM kaart met een dataplan van 2,5 gb gekocht zodat we wat makkelijker kunnen navigeren.

En toen… de Natchez Trace Parkway. Een historische weg van meer dan 400 mijl tussen Natchez en Nashville. Oorspronkelijk in de 18e eeuw gebruikt door pilgrims en immigranten en nu een mooi geasfalteerde weg die meandert tussen de bossen en de heuvels van Mississippi (en later Tennessee). Als Disney wegen zou aanleggen zou het er zo uitzien. Werkelijk geen enkel ontsierend element langs de weg; geen telefoonpalen, geen huizen / winkels / benzinestations: alles is picture perfect! Ik laat de foto’s wel voor zich spreken (je moet niet allergisch zijn voor groen!)

Hier ook nog even een time lapse filmpje! Vergeet niet op HD te drukken!

Rond lunchtijd hebben we de Trace verlaten om en gaan lunchen bij een onooglijk restaurant dat ons was aangeraden door de eigenaresse van de B&B; het was een restaurant dat een Fried Chicken buffet serveerde. Werkelijk alles was oud en het buffet zag er niet erg appetijtelijk uit maar het smaakte prima de bima!

Bij aankomst in Jackson nog even een korte shopsessie gedaan in de Sephora om Meta’s shophormonen tot rust te brengen, gegeten bij Olive Garden en om 8 uur naar bed, hopelijk halen we vannacht de minimale 8 uur slaap!

IMG_3962
Nice rims bro!

 

Dag 4, verder op ’the trace’

We zaten toch in een raar hotel! Ik heb online veel goeie reviews gelezen van Drury hotels; Drury biedt de hotelgasten aan net einde van de dag gratis snacks en drankjes aan en het ontbijt scheen ook bijzonder goed te zijn. Maar wat blijkt: zoveel gratis vertier trekt een … hoe zal ik het zeggen… nogal bijzonder publiek aan! Enorme gezinnen met een nogal morsig uiterlijk.

Het dagelijkse evenement van gratis snacks begon om 17:30 en toen Meta en ik om 17:45 gingen kijken was de lobby afgeladen en bleken de snacks te bestaan uit Mac & Cheese en andere narigheid die je dan op een kartonnen bordje op moest eten. And let me tell you this: het volk was zo morsig dat we zelfs geen foto hebben gemaakt omdat ik bang was anders met pek en veren Jackson uitgejaagd te worden.

Dag 4 begon dus met het geroemde ontbijt van Drury dat uiteindelijk echt een drama bleek te zijn. Ik wordt altijd een beetje mistroostig van ontbijten op zo’n kartonnen bordje, zeker als je $100 voor een kamer betaalt. Maar unlike echte Hollanders hebben we ons geschikt in ons lot en zijn we zonder te klagen op pad gegaan.

Om 08:00 gingen we op pad, ons hotel lang op 5 kilometer van de Natchez Trace Parkway (vanaf nu gewoon ’the trace’ genoemd). We hadden op dag 1 al 100 mijl gereden en vandaag gingen we kijken hoever we kwamen. Ik raak maar niet uitgepraat over hoe bijzonder deze weg wel niet is. Eén lange route van 440 mijl, zonder stoplichten, hotels, benzinestations, restaurants. Ze zijn wel in de buurt die benzinestations en zo, maar dan moet je toch echt even van the trace af. Zo ontzettend mooi!

Stop 1 voor vandaag was Tupelo na ongeveer 160 mijl, dus een best stukkie tuffen. Want lekker kilometers maken is er niet bij. Je rijdt constant 80 km/u en er zijn zoveel plekjes langs de route waar je even kan stoppen dat je gemiddeld de 60 km/u netaan haalt denk ik.  In Tupelo is Elvis geboren en het huisje waar hij is geboren wordt uiteraard commercieel uitgebaat en dat wilden we wel even aanschouwen. Lang niet zo gelachen! Er was een giftshop bij (zie foto) waar ze werkelijk alleen maar lelijke dingen hadden! *Niets* leuks! Alleen maar smakeloze rommel! Maar eerlijk gezegd waren onze verwachtingen niet zo hooggespannen dus zo bezien viel het allemaal nog mee!

Na Tupelo weer the Trace op voor nog meer kilometers; en het wil maar niet vervelen! Uiteindelijk hebben we het na 270 mijl opgegeven en zijn we van the Trace afgegaan om een hotel te zoeken. Ondertussen hadden we Mississippi verlaten en waren we via Alabama in Tennessee aanbeland en daar was het ook buiten de Trace heel erg rustig op de weg. Zie hier een snelwegfoto:

IMG_4091

Het diner hebben we gebruikt in Sarge’s Shack, ergens lokaal middenin Tennessee. Prima spare ribs (maar niet zo lekker als de mijne) en Meta had een steak met garnalen die uitstekend was!

IMG_4094

Morgen naar Jack Daniel’s distillery! Maar tot slot nog even wat restfoto’s van onderweg!

 

Dag 5, ‘kans op onweer en gladheid door hagel’

Onderdeel van onze vakantiepret is tijdens deze vakantie ook het openen van de buienradar app en het aanschouwen van een grillig patroon regenwolken dat over het land trekt. Zojuist gaf de buienradar zelfs een waarschuwing “kans op onweer en gladheid door hagel”. Our thoughts and prayers are with you!

Hier is het superlekker weer; ’s ochtends een graadje of 16 later oplopend naar 30 graden. Prima convertible weer. Echter, CNN meldt BREAKING NEWS omdat “Large parts of the Midwest and South will see with the possibility of strong tornadoes and hail larger than baseballs in the worst-affected areas.”. De forecast is wel voor later vandaag (als ik dit schrijf) een stuk westelijker dan waar we nu zitten maar wellicht krijgen we nog wat regen of zo.

Maar nu terug naar gisteren, dat ik vandaag zal noemen 😉

Vandaag weer wat later wakker, uurtje of zes ditmaal. Redelijk dus. Stukkie geschreven, foto’s geupload en dat werkte niet helemaal lekker. Of beter gezegd: helemaal niet. En daar kan ik niet zo goed tegen. Of beter gezegd: helemaal niet. Zit je je rot te tikken op een stukkie, zoeke je de leukste foto’s uit, weigert de techniek. Aaargh! Mijn dodelijke blik naar de manager van het hotel heeft wel geholpen want na een reset van de techniek aan hun zijde liep het internet weer als een zonnetje!

Hieronder ons hotel en de auto zoals we hem ingepakt hebben 🙂

Eerste stop op de pelgrimage van vandaag: Jack Daniel’s distillery in Lynchburg Tennessee. En dat was leuk! De ontvangst is bijzonder goed georganiseerd met mooie gebouwen en mooie tentoonstellingen over de historie van Jack Daniel’s en het productieproces. Je kon kiezen uit twee tours: een gratis tour van iets meer dan een uur en een betaalde waar ook een tasting bij zat. Nou, drie keer raden welke wij gedaan hebben. Of beter gezegd: een keer raden en altijd goed!

De tour was opvallend leuk en je kon het gehele productieproces in de echte fabriek volgen. Dus niet zoals bij de Heineken Experience in Amsterdam een beetje door een nepfabriek rondlopen maar echte bereiding van de houtskool waardoor ze de whiskey filteren, sissende ketels met 10-duizenden liters borrelende kokende mais en je kon ook kijken en ruiken in de ENORME ketels waar het destillaat door de houtskool druppelt. Het duurt twee weken eer een druppel whiskey door een laag van 3 meter houtskool is gezakt.
Uiteindelijk komt het allemaal in een eikenhouten vat terecht dat minimaal 4 jaar rijpt in de ENORME barrelhouses waar 20.000 vaten liggen opgeslagen.

En dan die lucht overal, heerlijk! In de whiskey proef je echt de geur die je in de fabriek ruikt en in de barrelhouses is dat nog erger.

Bij de tasting hadden we Gentleman Jack, Black Label no. 7, Single barrel, Tennessee Honey en Tennessee fire. Mooie verhaal trouwens want toen de tourguide onze groep vroeg wie wel eens Tennessee fire hadden gedronken gingen er maar twee handjes de lucht in… van de Hollanders waar dit drankje nog niet verkocht wordt 😉  (maar wij hadden het vorig jaar in Florida al gedronken).

We kregen nog een paar goeie tips van de tourguide:

  1. mix Jack Daniel’s eens niet met cola maar met ginger ale (Meta heeft nu een nieuwe “verslaving”
  2. Meng Jack Daniels Tennessee Honey eens met normale Jack, dan wordt ‘ie wat minder zoet
  3. Een Jack – Coke Light heeft maar 78 calorieen 😀

Na de tour hebben we geluncht in historic downtown Lynchburg en daarna op pad naar Nashville!

Wat een topstad is dat zeg! Veilig, schoon en zelfs op maandagmiddag een drukte van belang op de drukste straten van de stad. De ene bar na de andere met allemaal live muziek. En zoals we geleerd hebben bij “Nick en Simon the American Dream” zijn het niet de minste artiesten die in de bars staan op te treden omdat het animo om in zo’n bar te spelen enorm groot is.

Het was inderdaad overal waar we luisterden bijzonder goeie kwaliteit! We hebben gegeten in de Old Spaghetti Factory. Dat restaurant ziet er enorm duur en luxe uit maar uiteindelijk ben je voor $33 klaar met zijn tweetjes!

Morgen naar Memphis! Bedankt trouwens voor jullie leuke reacties! 😉

 

 

Dag 6 en 7: van Country naar Blues

En zo loop je zomaar opeens een dag achter met het schrijven van het verslag! We hebben het gewoon te druk met genieten en toen we gisterochtend wakker werden (weer wat later, nu om 06:15) had ik er lekker geen zin in. Maar we hebben de foto’s nog dus onder de begeleiding (of zoals ze in Leiden zeggen: Berrrrgeleiding) van de foto’s loods ik jullie door de twee laatste dagen heen!

Dag 6 was de dag dat we van Nashville naar Memphis reden en dat was weer heel heel heel veel groen. Ik had de TomTom Google Maps (nu ik een amerikaanse simkaart heb kan ik lekker met Google navigeren, heb je wat meer opties om even snel een restaurantje op te zoeken ed) ingesteld op snelwegen vermijden waardoor we weer een dag over meanderende weggetjes hadden. En dat gaat nooit vervelen als de wind door je haar wappert! Onderweg nog een mooie begraafplaats gezien met heel veel kunstbloemen. Het ziet er daardoor wel altijd fleurig uit en wat ons opvalt is dat sommige begraafplaatsen geen rechtsopstaande grafstenen hebben maar allen plat liggende.

Het was nog best een lange reis naar Memphis! We kwamen rond een uur of drie aan in ons hotel, Crowne Plaza. Deze had ik via Priceline “Name your own price” gescoord en het was even spannend in hoeverre de verbouwing van het hotel was gevorderd maar dat was allemaal prima de bima: de kamers waren allemaal al gerenoveerd.

Achteraf bleek dat niet helemaal waar te zijn want onze kamer miste een koelkast, een wekker, de kluis zat dicht, de kraan van de wastafel liep heeeeel langzaam en de douche werd halverwege het inzepen koud. Gelukkig kregen we snel een nieuwe kamer voor de tweede nacht en was alles ok.

In Memphis is alle actie (Bars waar muziek wordt gespeeld) te vinden in Beale Street en ook hier was het weer heerlijk. Ik ben niet zo’n blues-liefhebber maar als het goed gespeeld wordt is het eigenlijk hartstikke leuk! In Nederland wordt blues vooral gespeeld door klagerige ouwe rokende mannetjes in lelijke ouwe cafe’s (voor Leidenaren: de Twee Spieghels) maar het decor doet een hoop heb ik gemerkt! Op dinsdag is het Hot Rod avond en stond Beale Street afgeladen met mooie auto’s. De ene nog harder opgevoerd dan de andere.

 

En dan woensdag 27 april. Koningsdag in Nederland en voor ons een mooie gelegenheid om het huis van The King te bezoeken. Voor Meta was dit een hoogtepunt van de reis omdat ze vroeger een echte Elvis fan was. Op naar Graceland!

Bij aankomst begon het al: $10 om te parkeren. Vervolgens kaartjes kopen bij de kassa: $38 entree. En dat was de goedkoopste tour, je had ook nog van $80!

We waren door de beetje afgeleefde entree van het gebouw waar de kassa’s in zijn gevestigd al een beetje op het verkeerde been gezet en toen we ook nog eens verplicht op de foto moesten (wij allebei heel boos kijken 😉 ) waren onze verwachtingen écht tot het dieptepunt gedaald. Maar wat bleek: Graceland is hartstikke leuk! Je krijgt heel veel te zien van het huis en dat ziet er in het echt toch wel heel bijzonder uit. Het is allemaal goed onderhouden en je hebt alle tijd om rond te lopen en foto’s te maken. En manmanman, wat heeft die vent veel platen verkocht. Werkelijk élke plaat verkocht minimaal 1 miljoen exemplaren! Eindoordeel: Meta blij en ik blij verrast!

‘S middags ben ik in m’n eentje naar de Bass pro Shop pyramid geweest. Een ENORME piramide waarin een soort Bever zwerfsport is gevestigd, maar dan op zijn amerikaans. Dus groot groter grootst! Wat een enorm gebouw, met binnen een mangrovemoeras met vissen, krokodillen en de boten die ze verkopen liggen ook gewoon lekker binnen in het water.

En Amerikaanse mannen zijn stoer. In het weekend gaan ze er op uit met hun quads of boten en dan gaan ze icechests vol Bud Light leegzuipen en hun geweer leegschieten op eenden en dergelijke. En vissen. Dat werk. En alles dat je daarbij nodig hebt verkopen ze hier. Camouflagepakken, messen, boten, koelboxen, enorme frituurpannen, lieslaarzen om door de swamp te lopen, etc etc.

Ook een hoogtepunt in de winkel was de afdeling “Waterfowl” die volledig gewijd was aan de “legacy of Duck Hunting”, met zelf een museum met allerlei geweren en eenden-roep-fluiten (ik weet niet hoe die in het Nederlands heten).

En natuurlijk verkopen ze er schietgerei in alle soorten, maten en prijsklassen!

Het letterlijke hoogtepunt was de lift naar de (30e?) etage van het gebouw waar je vanuit de punt een mooi uitzicht hebt over de omgeving.

Later ’s middags zijn we in het Peabody hotel geweest waar overdag eendjes in de vijver in de lobby zwemmen die dan ’s avonds met hun eigen lift naar hun nachtverblijf / penthouse gaan. Natuurlijk te maf voor woorden maar we grappig (en druk!) om mee te maken.

Woensdagavond is Bike Night in Beale Street, dus wederom een avond vol vertier en heeeeeeel veel Harley’s. Onwijs gaaf! En weer lekker op een terrasje gezeten en Bluesmuziek aangehoord.

 

Zodadelijk op pad naar Greenville TX, een reis van meer dan 600 kilometer dus ik denk dat we maar eens een dagje met het dak erop over de interstate gaan rijden.

Dag 8, van Memphis naar Greenville

Het hotel in Memphis heeft in de periode dat we er waren een wonderbaarlijke transformatie doorgemaakt. Op de dag dat we arriveerden was de lobby netjes maar was het bar- en restaurantgedeelte ernaast een grote verbouwchaos. Op de tweede dag was he nog steeds verbouwchaos en toen ik op de dag van vertrek beneden kwam was de hele benedenetage spic en span in orde! Afgezien van de verbouwingswerkzaamheden -waar je geen geluidshinder van ondervond- was het hotel (Crowne Plaza Memphis Dowtown) een prima hotel. Lekkere bedjes en het mooiste was de gratis hotelshuttle die je naar de stad bracht en ook weer ophaalde; dat was ongeveer anderhalve mijl, nét te ver om te lopen. Ideaal!

Nog beter gelegen is het Hampton Inn & Suites, die ligt echt om de hoek bij Beale Street en daar zijn ook voldoende parkeergarages (die zullen wel $$$ kosten).

Op dag 8 reden we dus van Memphis naar Greenville. Greenville ligt ongeveer 100 kilometer voor Dallas en daarmee was het een mijltje of 400 dus ruim 600 km) rijden. EDIT: Het is achteraf 670 kilometer geworden) Dus een flinke rit voor de boeg vandaag! De eerste 100 kilometer hebben we over de Interstate gereden en toen het een beetje warmer begon te worden hebben we de navigatie weer op “Snelweg vermijden” gezet en de rest van de route lekker zonder dak over lokale wegen (vergelijkbaar met de Franse Route Nationale) gereden. +600 Kilometer over de lokale highways is een pesteind, maar zonder dakkie is het heerlijk, net of je in een bootje zit de hele dag!

Onderweg ook nog de nodige sproeivliegtuigen gezien, GROTE auto’s en enorm lange treinen (toch wel een beetje mijn guilty pleasure). En natuurlijk veel groen.

 

In Texas zie je HEEL VEEL Sonics, dit lijkt een beetje op een ouderwetse Drive-in bioscoop met als grote verschil dat je hier fastfood haalt 😉 We waren nog nooit bij Sonic geweest maar vandaag wel en dat was echt de ontdekking van de eeuw! Weliswaar fastfood maar wel lekker vers en met veel sla en tomaat tussen de cheesburgers. Ik vind de kwaliteit van de fastfoodketens hier een stuk minder dan in Nederland. Bij de mac is de friet vaak niet vers en de Quarterpounders die in NL altijd sappig en warm zijn kan je hier nog wel eens wat minder warm en sappig krijgen. Maar Sonic is de bom!

Eindbestemming was Greenville en deze was in de route gezet omdat hier een County Fair was en dat wilde ik wel eens meemaken. Een county fair is een soort feestweek maar dan met een wat agrarisch thema, inclusief allerlei keuringen voor schapen en koeien. En een kermis en optredens van Country Artiesten. Het was leuk om eens mee te maken maar de kermisattracties hadden hun hoogtepunt ergens in de jaren negentig 🙂

Op het parkeerterrein natuurlijk alleen maar pickup-trucks! En hoe is Greenville verder? De mannen dragen laarzen, bloesjes en spijkerbroeken met enorme buckle-belts. En de meisjes dragen ook allemaal laarzen. En verder ziet iedereen er uit of hun ouders neef en nicht zijn 😀

 

 

Dag 9, van Greenville naar Arlington (Dallas)

Van de ene kant van Dallas naar de andere kant, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Nou, dat was het op zich ook niet maar het was wel een heel eind rijden. Dallas is ook niet een op zich staande stad. Er naast ligt Fort Worth en samen vormen ze de Dallas-Fort Worth (DFW) Metroplex. Een enorm groot stadsgebied met alleen maar snelweg, snelweg en snelweg. Amsterdam en Rotterdam worden in één keer gedecimeerd tot een soort Madurodam. Keer een pan Spaghetti om op de grond en wat je dan ziet is de DFW metroplex. Op een gegeven ogenblik reden we op een snelweg van in totaal minimaal 15 banen breed, echt bizar. Hieronder een Google Maps plaatje van een van de vele kruispunten.

2016 dag 9 dallaswegen

Vandaag was het thema Shoppen. En of je kan shoppen in en om Dallas. Mijn collega die hier woont zei “Dallas is mall central”. Alleen al aan de linkerkant van Dallas liggen 6 grote malls, de ene wat mooier dan de andere maar dankzij wat online research hebben we de mooiste er uit gepikt (of eigenlijk waren de criteria Mac, Sephora en Apple Store). De eerste was Southlake Town Square en dat was een vrij luxe mall. In 1 uur meer Audi, BMW, Porsche, Volvo en Bentley gezien dan in de hele week ervoor. Dit was by far de grootste mall die ik ooit heb gezien. Het was dan ook meer een dorpje met alleen maar winkels dan een mall.

Daarna nog een mall gedaan maar die was niet erg indrukwekkend want die ben ik vergeten, hahaha.

Einddoel van vandaag was de door mijn collega beloofde BBQ! Dat is zo gegaan: ik heb weleens contact gehad met een collega van onze Amerikaanse vestiging en die ligt in Fort Worth (dus naast Dallas) en ik had haar om advies gevraagd voor een hotel in de buurt van Arlington want daar gaan we morgen naar een wedstrijd van de Texas Rangers. Toen ik haar om dat advies vroeg zei ze “I’d like to invite you and your wife for a real Texas BBQ” en dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! We hebben afgesproken op ons kantoor in Fort Worth waar ik een korte rondleiding heb gekregen en even op de foto ben gegaan (die was ik dus vergeten te maken en heb ‘m na het eten gemaakt, vandaar dat het donker is).

2016 dag 9 IMG_6540

Van daaruit zijn we (met nog een andere collega erbij) vertrokken naar het restaurant Railhead Smoke House. Super lekkere fall off the bone Spare Ribs gegeten!

 

Dag 10, Yes! Naar de Texas Rangers!

How y’all doing today?! In heel Amerika is het “you guys” dit en “you guys” dat, maar in het zuiden is het “y’all”.
“Y’all want a refill”. “Y’all want a tabel for two”.

Vandaag is de dag van de wedstrijd van de Texas Rangers tegen de Anaheim Angels. En het toeval wil dat we in 2012 ook bij de Anaheim Angels zijn geweest maar toen in Anaheim bij LA. Overdag nog wat geshopt en onder andere een nieuwe camera gekocht. Ik stond te dralen bij de Best Buy en toen bleken ze een “open box” te hebben van iemand die de camera had teruggebracht. Uiteindelijk 65% van de nieuwprijs betaald dus dat was een mooie deal.

Eindelijk, eindelijk kreeg ik mijn steak! Mijn eerste steak in de USA. Elke dag was er wel een reden om geen steak te nemen. Of het restaurant serveerde geen steak, of het was een restaurant waar ik het niet aandurfde. Maar vandaag ging het gebeuren, bij Saltgrass Steakhouse. Een keten van resturants maar wel een tikkie luxer dan de andere steak-ketens. Meta had een filet met een pepersausje en ik had een jetser van een porterhouse. Een porterhouse is vergelijkbaar met een T-Bone maar is van iets betere kwaliteit. Half Entrecote en half filet mignon. Een enorm stuk eten maar hij was superzacht en perfect gegrild. Heerlijk!

2016 dag 10 IMG_65472016 dag 10 IMG_6546

En toen 0p naar “the ball park”. Alle sporten in de USA spelen ze in een stadium maar honkbal wordt in een ball park gespeeld.
Het hotel had een shuttlebusje waarmee je vlak voor de deur werd afgezet dus we waren zo binnen.

En het begon alweer mooi want we waren nét te laat voor het volkslied, dat werd gezongen toen wij op de roltrap naar boven stonden. En dan zie je dus wat je op de foto’s hieronder ziet: petten af, hand op de borst en de medewerkers van het stadion doen even niets. Erg indrukwekkend. Wát je er ook van vindt, iedereen respecteert dit en niemand kletst door dit soort momenten heen.

Naast het Texas Rangers stadion eeeh, ball park, ligt het stadion van de Dallas Cowboys (American Football). Een *monsterlijk* groot complex. Er kunnen 80.000 toeschouwers in, ter vergelijking: in de Amsterdam ArenA gaan er iets meer dan 50.000.

2016 dag 10 DSC000872016 dag 10 DSC00117

De wedstrijd was in de eerste 3 innings spannend en daarna was het supersaai. Honkbal kán heel spannend zijn maar als ze elke keer de bal misslaan of de bal gewoon uit wordt geworpen is er niet zoveel aan. Maar de sfeer maakt het zo leuk! Complete gezinnen en alle fans zitten door elkaar heen zonder enige wanklank. Superleuke sport om te zien!

We hadden mooie plekjes helemaal bovenin achter de home plate. Er werd 1 homerun geslagen en de Rangers hebben gewonnen met 7-2.

Honkbal moet je echt een keer meegemaakt hebben. Het is gewoon een avondje uit voor vrienden of gezinnen. De compexen zijn enorm en er zitten heel veel winkeltjes en eetgelegenheden door het hele complex heen. De nummer 45 van de Rangers heet “Holland” en ik heb een mooi T-Shirt kunnen kopen met zijn naam er op. Holland!

Dag 11, from Arlington to… Paradise

De dag van vandaag gaat naar Texas Hill Country. Dit is het meest pittoreske stukje Texas. Heuvelachtig en vlak land wisselt elkaar af en hier liggen vele honderden kilometers rustige tweebaans wegen die (jaja, het gaat nooit vervelen) meanderen door het landschap. We meanderen wat af deze vakantie!

De wegen waren zoals de rest van onze vakantie: groen en rustig, maar toch is dit weer een heel ander stuk van Texas dan we hebben gezien vóór Dallas. Dat was vlakker en hier wordt het langzaamaan bergachtiger alhoewel het nooit echt hoog wordt. Onderweg ook al de eerste Ranches gezien en veel bloeiende cactussen langs de kant van de weg!

Disclaimer: als je ooit denkt “goh wat is Texas mooi, ik ga er ook eens heen”, hou er dan wel rekening mee dat alles wat nu groen is in juli en augustus geel en dor is. We zitten nu echt in het topseizoen voor de Texaanse natuur.

We zijn onderweg weer heel veel leuke plaatsjes gepasseerd, zoals Llano, wat een wat kunstenaarsachtig dorpje is.

En natuurlijk weer Sonic! Hartje Sonic! Kijk die enorme hoeveelheid smaken milkshake!

De eindbestemming was Pat’s Peaceful Meadow in Fredericksburg. Een stadje dat oorspronkelijk door Duitse immigranten is opgericht en waar je nog heel veel Duitse invloeden ziet. Ons huisje is 1 van de vele cabins en vakantiehuizen die je hier in de omgeving kan boeken en het was nog best een klus om het perfecte huisje er uit te zoeken maar toen we aankwamen wisten we het meteen: dit is perfect.

Heerlijk afgelegen en de huizen van de buren liggen allemaal op minimaal 100 meter afstand met veel bomen er tussenin. We gaan hier twee heerlijke dagen beleven! (bij nader inzien vonden we het huisje zo leuk dat we er drie dagen van gemaakt hebben en Austin een dagje hebben ingekort.

’s avonds gegeten bij een Duits restaurant in Fredericksburg, Schnitzel uiteraard. Was prima de bima maar daarna snel weer naar huisje weltevree!

Dag 12, in het Paradijs

In het Paradijs, maar wel met een grijze hemel en 12 graden celsius. Shit! Zo hadden we het niet besteld! We wilden in de zon zitten in onze Hot Tub! En niet met een trui aan…
Snood plan! Morgen wordt het wél lekker weer, dus we huren het huisje gewoon een dagje langer. En zo gezegd zo gedaan. Hotel in Austin een dagje ingekort en hier een dagje erbij. Zitten we hier in totaal drie nachten.

Vandaag lekker een dagje zitten tutten en niks gedaan. Da’s ook vakantie. We hebben een mooie rondrit gemaakt door Texas Hill Country en de Willow City Loop gereden, dat is in deze tijd van het jaar een schitterend stukje omdat er nu heel veel bloemen in bloei staan.

Dus neem ik jullie even mee op onze rondrit van vandaag!

We beginnen bij de Willow City Ranch die een op een hek met honderden paaltjes allemaal Cowboy laarzen heeft geplaatst.

En verder is het een en al kleurenpracht! Wat staan de bermen er schitterend bij in deze tijd van het jaar! Doe je ogen dicht en denk je in dat je hier met een cabrio doorheen rijdt, dat is zó lekker!

En check deze vogel eens even mooie schutkleuren hebben!

DSC00255

’s avonds lekker thuis een pizzaatje gegeten, even in de Hot Tub gezeten en genoten van onze privécollectie dieren. Een koe, een paard, twee ezels en vier herten.

Dag 13, nóg een dag in het paradijs!

Bam! Volle zon scheen vanochtend de slaapkamer in! Hier hebben we het voor gedaan! Dus fluks uit bed en genieten van de zon! (erm… dat fluks moet je met een korreltje zout nemen hoor, het is tenslotte nog steeds vakantie).

Maar eerst nog even wat nagekomen foto’s van de diergaarde in en om het huis!

Maar toen was het toch echt Hot Tub tijd, en omdat het altijd ergens 5 uur ’s middags is lekker met een glaasje Ginger Ale & Jack!

IMG_6582

Verder geen flikker uitgevoerd vandaag (excuseer de woordkeus), dus ook weinig te vertellen. Anders dan dat we in de zon hebben gezeten, op het terrasje hebben gezeten, toen weer de zon in, daarna even op het terrasje en zo kom je de dag wel door.

’s avonds hebben we ons laten verleiden door de nummer 1 op tripadvisor in Fredericksburg en dat was echt een toppertje. Zoveel kwaliteit heb ik nog nooit meegemaakt in de USA. Dit waren de voorgerechten:
Warm texas Goat Cheese met Garlic & Olive en het tweede was steamed buns met braised pork belly. Jummie!

Daarbij hadden we een “Wine flight” en dat is weer zo lekker lomp als het alleen in Texas kan: alles tegelijk op tafel. Onderweg terug reden we langs de Rehab en daar hebben we maar even een tussenstop gemaakt! Kijk die Meta eens blij zijn!

En dan het hoofdgerecht, 10 ounce strip steak met mushroom, roasted garlic (kijk ze liggen!) en gorgonzola. Heeerlijk! Lang niet zo lekker gegeten, ook niet in Nederland!

IMG_6604

Dag 14: Dag schattig huisje!

Dag schattig huisje! Dag ezels, paard, koe, hertjes en vogeltjes!

Met weemoed laten we ons huisje achter ons om te vertrekken naar Austin, de stad die als motto “Keep Austin Weird” heeft. Net als Nashville (Country) en Memphis (Blues) is Austin ook een stad met een levendige muziekscene, maar dan weer heel anders, meer rock en andere modernere muziekstromingen.

Austin is een stuk moderner en dat zie je in alles. Zelfs in de auto’s: in heel Texas rijden niet zoveel Volvo’s, Priï (Priussen) en “normale” auto’s rond als in Austin. Het is een beetje te vergelijken met een rondreis in het Westen van de states, hoe dichter bij Californië hoe minder pick-up trucks je ziet en hoe meer “uitingen van een wat vrijere geest” 😉   En Austin is ook bekend van het South by Southwest Tech, Film en Music festival.

Maar goed, Austin dus. Helaas maar één nacht omdat we een nacht langer in ons huisje in Fredje (wij kennen Fredericksburg nu zo goed dat we hem Fredje mogen noemen) zijn gebleven en omdat we de laatste nacht toch maar in de nabijheid van de luchthaven willen slapen. We willen rond 09:00 op de luchthaven zijn en als je dan eerst nog 200 mijl moeten rijden dan wordt het wel erg vroeg.

De route van Fredje naar Austin was weer vreselijk saai! 😉 Heuveltjes, weinig ander verkeer en veel groen, daar zijn niet veel verrassende foto’s van, dat groen hier hebben jullie nu wel gezien. Dus dan nog maar een foto van de oto. Voor de scherpe opletters, opa heeft een beetje last van zijn keel dus vandaar dan ik soms maar even een sjaal omdoe.

En we kunnen het nu bevestigen: Austin is echt zo’n gave stad! Het is een stad waar je vooral heel veel kunt wandelen en waar het barst van de hippe bars, restaurants en heel veel leuke winkeltjes met sieraden en kleding. En terrasjes! Waar heb je dat nou in Amerika?

Ons motel voor de nacht was het Austin Motel en die ligt middenin de actie van de SoCo (South Congress) buurt. Het is een jaren 50 motel waar niets aan veranderd is dan dat ze  wifi hebben aangelegd. Verder is het helemaal in oude staat en daardoor heel erg sfeervol. Het is wel een beetje ouwe zooi (wel schoon en goed onderhouden) maar dat is weer eens wat anders dan een luxe hotel.

Lekker gelunched bij een restaurantje naast het hotel. Ik had een BLT sandwich en Meta Blackened Chicken met blue cheese.

’s Avonds zijn we naar hét spektakel van Austin gegaan, de vleermuizen die wonen onder de Congress Avenue Bridge. Rondom zonsondergang verlaten 750.000 vleermuizen hun holen om op jacht te gaan naar voedsel. In de zomer hebben de vrouwtjes jongen gekregen en schijnen het er 1.5 miljoen te zijn. Je kan vanaf twee lokaties kijken: een heuvel naast de brug of van bovenaf de brug. Bij de beschrijving stond dat als je op de heuvel stond je Bat Poo op je hoofd kan krijgen, de keuze was dus snel gemaakt: op de brug; je ziet dat het al best druk is voor een doordeweekse dag begin mei, in het hoogseizoen is het hier echt crowded.

DSC00393

Het is al best wel donker als de bats hun schuilplaatsen verlaten dus als je op de brug zelf staat zie je het niet heel goed (van de heuvel kijk je van onderaf en heb je een nog deels lichte hemel als achtergrond) maar wat je wél ziet is dat het er HEEL veel zijn. Telkens verlaten grote groepen hun schuilplaatsen om dat met z’n allen keihard rondjes onder de brug te gaan vliegen om dan opeens met een grote zwerm weg te vliegen over de rivier, naar de verte, waar de muggen zijn. Op deze foto’s zie je een snapshot van zo’n groep die rondjes aan het vliegen is, de kwaliteit is wat minder maar het geeft wel een mooi beeld. En je hoort helemaal niks van ze, hoogstens wat geruis!

DSC00420

DSC00399

Er zijn ook heel veel boten met toeristen op het water

DSC00394

Hier zie je een zwerm in de verte

DSC00407

En tenslotte nog wat kunstzinnige foto’s 😉 Check de ballonnen op de tweede foto!

DSC00440DSC00363

We hebben de avond afgesloten bij een van de vele Foodtrucks die Austin rijk is (en waar Austin ook om bekend staat). Superlekkere en verse Fried Chicken met heerlijke pittige coleslaw.

Echt te kort in Austin geweest, daar komen we zeker terug. Leuk idee voor een volgende trip is starten in Austin en dan een rondtrip Texas, New Mexico en Arizona?

Dag 15 , Op naar Houston!

Dag 15 was onze een-na-laatste vakantiedag, vandaag reden we van Austin terug naar Houston en daarmee begon dus eigenlijk de terugreis een beetje. ’s ochtends nog even wat geshopt in Austin, weer ontbeten bij Mrs. P Electric Cock kip-foodtruck. Ik verzin de naam niet he, dat doen ze zelf! Heerlijke breakfast taco gegeten! We hebben het erg simpel gehouden, een tacootje met roerei, bacon en een beetje kaas. Simpel maar lekker! Mét een glaasje melk erbij, konden we alvast weer een beetje in het Nederlandse ritme komen.

IMG_6648.jpg

De dag verder weer reizend doorgebracht. En dat was weer heel simpel: navigatie op “snelweg vermijden”, dak open en tuffen maar. De bestemming was Katy Mill Outlet ergens naast Houston. Het was een lekker warme dag, graadje of dertig en dat is precies lekker als je in een cabriootje rijdt. Midden door een wéér ander Texas. Texas, dat 1,3 keer zo groot is als Frankrijk en maar 26 miljoen inwoners heeft. Nu waren het vooral weilanden en koeien. Mooie koeien! En ook erg lekkere koeien trouwens 😉

En mooie huizen! Het gebied naast Houston (2, 3 uurtjes rijden) is volgens mij het Drenthe van Texas waar de Texaan lekker gaat rentenieren, alleen maar zoete en schattige “huisjes”!

DSC00451DSC00446

Katy Mills is een heel grote maar ook erg lelijke outlet die wel heel veel winkels heeft. Kon ik mooi nog even op de laatste dag een in-ear noise cancelling headset van Bose aanschaffen in de factory store. Kan mijn oude over-ear QC15 op marktplaats. Ik zie de biedingen wel verschijnen, speciaal prijsje voor FB vrienden! Voornoemde in-ear blablabla bevallen me trouwens prima. Ze zijn lekker klein en daardoor ook wat makkelijker mee te nemen op zakelijke Europese vliegreizen.

Hotel voor de laatste nacht lag op 20 minuten van de luchthaven, La Quinta Inn in Humble. Gloednieuw hotel dus alles lekker schoon en fris.

Naast het hotel lag een top BBQ joint waar we heerlijk bonte avond diner hebben gegeten!

Dag 16, op naar Amsterdam!

Achteraf gezien is het ons HEEL goed bevallen om het laatste hotel in de buurt van de luchthaven te doen en redelijk vroeg te vliegen. We zijn ook weleens met de 22:45 vlucht vanuit Atlanta naar huis gevlogen maar dan heb je dus een hele dag achter de rug en dan nog die vlucht er achteraan, wat bij mij in alle eerlijkheid 30 minuten maximaal slapen is. En zelfs al zou je wel slapen, als je 4/5 uur zou redden dan is het nog veel. Ze noemen het niet voor niets een red-eye flight ;-).

Kijk mij ’s even een HELE BERG kleding netjes IN het koffertje te krijgen! Precies 23 kilo!

We vlogen om 12 uur naar Washington, dan en uurtje overstaptijd en daarna door naar Amsterdam voor aankomst om plm. 07:00

De eindstand: 2600 mijl (4.200 km). 27.9 MPG is ongeveer 1 op 12 en dat is wel heel netjes. Auto’s zonder dak rijden namelijk niet erg zuinig. En dat met een brandstofprijs die op de route schommelde tussen $1.75 en $2.05 per Gallon! (dat is 50 eurocent per liter) was de brandstof echt niet onze grootste kostenpost deze reis.

Het waren heel wat kilometertjes maar zoals eerder gezegd rij je op de tweebaans wegen zonder dakje echt zeer ontspannen en voelt kilometers maken niet als reizen maar als ontspanning. Dit gaat we echt nog een keer doen! De kleur van de meters (paars) is aangepast ter nagedachtenis aan Prince †

De Mustang had trouwens een scharrige 4 cilinder. Wel een lekker motortje want toch nog 300 pk maar de beleving is wel anders dan een brullende 8 cilinder.

IMG_6677

En we waren SLIM! Manmanman! Het eten is bij amerikaanse maatschappijen op de stretch AMS- USA al niet erg goed, in onze ervaring is de andere kant op nóg slechter dus hebben we op de luchthaven twee heel grote salades gekocht! Superlekker en iedereen was jaloers 😉

IMG_6691

Kijk eens wat een enorm scherm trouwens, dat is echt wel goed geregeld!

IMG_6689

Overstapje op Washington ging “like a breeze”. Heerlijk herkenbaar dat tapijt op die luchthavens in de US of A.

IMG_6685

En toen kreeg ik een mailtje van de holiday Valet van Schiphol, dat mn auto niet open ging. Nou, om een lang verhaal kort te maken. We landden om 07:00 en waren om 11 uur thuis. En we wonen op 20 minuten rijden van Schiphol… In die tijd hebben we gewacht op een bergingswagen, hebben we gewacht op een andere auto, hebben we gewacht tot de schiphol valet parking de auto achter mijn auto had weggehaald, ben ik (Hans) met een andere auto van de berger naar Zaandam gereden om een huurauto op te halen, ben ik weer teruggereden naar Schiphol om Meta op te halen. En hebben we gewacht, en gewacht, en gebeld, met Volvo assistance. En hebben zowel de berger als de meneer van Schiphol parking mij verteld dat mijn auto een beruchte is. Zelfs zo berucht dat ze tegenwoordig een dag vantevoren al gaan proberen of hij wel start. Uiteindelijk heb ik op donderdag mijn auto pas weer teruggekregen. Lekker boeien allemaal, de vakantie was het belangrijkste en die was fantastisch! En hulde aan de hulp van de Schiphol Holiday Valet service! Echt top wat ze gedaan hebben om ons te helpen! Ik vraag me af of je zulke service ook krijgt bij Peppi en Kokki Schiphol parking.

IMG_6700

Iedereen die hier en op Facebook met ons heeft meegelezen en heeft gereageerd: onwijs bedankt dat jullie met ons zijn meegegaan!

Dit was een van onze mooiste reizen en had wel weer een beetje dezelfde sfeer als onze eerste keer in Amerika in 1995 met zijn tweetjes. We hebben er van genoten!

 

We gaan weer naar het westen!

Nadat we in 2011 weer met veel plezier in Florida hadden doorgebracht waren we na de vakantie al aan het nadenken over de vakantie van 2012. We hadden vorig jaar tijdens de vakantie erg veel last gehad van de bouwactiviteiten in het huis naast het onze waardoor we niet echt hebben kunnen genieten van het zwembad. De eigenaar van het huis had ons aangeboden om dan de volgende keer 1 week gratis te geven dus Florida stond weer op de eerste plaats. Toen we het huis alvast wilden vastleggen voor 2012 bleek dat iemand het huis de hele zomer had afgehuurd. Bummer!

Het westen stond ook nog op ons verlanglijstje, maar dat is wel weer wat duurder dan Florida. We zijn in 2008 ook al in het Westen geweest en hebben daar zo van genoten dat we graag nog een keer terug gaan. Ik had nog iets meer dan 50000 award miles van de KLM dus we konden 1 ticket gratis krijgen, althans, met alleen belasting en toeslagen. Kwam voor 3 tickets in totaal met de KLM toch op iets van 3000 EU uit. Dus eigenlijk was het een kwestie van wachten op een aanbieding die er een paar honderd euro vanaf zou snoepen. Aer Lingus kwam voorbij met een aanbieding voor Orlando, dus die had toen de voorkeur. En toen kwam ‘ie voorbij op het Alles Amerika forum: Icelandair had een nieuwe route naar Denver en was die aan het promoten met een stunttarief van 510 euro per persoon! Met gunstige overstap- en vertrektijden! En Denver kwam eigenlijk wel goed uit, want dat ligt in de Rocky Mountains en dan kunnen we die ook meteen meepikken. We rijden nu in 2,5 week van Denver naar LA en nemen dan een binnenlandse vlucht terug naar Denver vanwaar we dan een dag later weer terugvliegen naar huis. Als je de auto ophaalt in Denver en achterlaat in LA betaal je als je via onze vrienden van www.usareisen.de de auto boekt geen drop-off kosten (normaal $300). Perfect dus eigenlijk!

De route wordt deze: Denver – Moab – Monument Valley – Flagstaff – Grand Canyon – Bryce/Zion – 3 dagen Vegas – Death Valley – Yosemite – Pismo Beach – 3 dagen LA

Om de kosten een beetje over het jaar uit te smeren hebben we de eerste hotels al geboekt. De Grand Canyon moet je sowieso lang van tevoren vastleggen anders grijp je mis. En ik ben van mening dat als je in het hoogseizoen naar de GC gaat je IN het park moet overnachten, want ’s avonds (en ’s ochtends vroeg) als de hordes toeristen weg zijn kan je nog van de rust genieten.

In Monument Valley hebben we hotel The View gereserveerd. Dat is het enige hotel in Monument Valley en naar het schijnt is het uitzicht dag en nacht adembenemend. Overdag op Monument Valley en ’s nachts op de sterrenhemel. We hebben de “2 Queen Beds With Premium Starview” kamer geboekt dus aan de naam zal het niet liggen! (note to self, hier vind je de “Clear Sky Chart voor Monument Valley).

Volgende week ga ik de auto boeken. Nu bij Alamo een Full Size SUV met verzekeringen, volle tank en extra bestuurder voor EUR 1127 en dat is best een nette prijs!

Bijna alles geregeld!

Het is nu half april en alles is geregeld en geboekt! Grootste obstakel was nog de route van Las Vegas naar Californië, ik kon maar niet beslissen of we onder Kings Canyon/Sequoia langs zouden rijden of bovenlangs door Yosemite. Onderlangs is een redelijk saaie route met niet veel leuke overnachtingsmogelijkheden en bovenlangs moet je door Yosemite wat wel een mooi park is maar ook erg druk in de zomer. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de Yosemite variant met een overnachting in Austria Hof in Mammoth Lakes (niet dat dat de doorslag heeft gegeven maar het lijkt me wel een grappig hotel).

 

Dus wat wordt het nu? We beginnen in Denver met een overnachting na aankomst nabij de luchthaven in hotel Baymont Inn and Suites. Prima hotel met een king bed en een extra kamer met sofa sleeper. Kost $90, moet ik eigenlijk nog even verder shoppen of het niet ergens goedkoper kan. Nu ik het toch over bedden heb: Vorige keer dat we op rondreis waren was in 2008 en toen was Maxim nog aandoenlijk klein, maar ondertussen heeft hij volwassen maten en wordt het best proppen in een queen size bed (wat vaak maatje twijfelaar is). Dus is het motto van deze vakantie om zoveel mogelijk kamers met King size bed + sofa sleeper te regelen, of met twee queens en een sofa sleeper.

Daarna naar Moab met een overnachting onderweg ergens in de Rocky Mountains (Holiday Inn in Gunnison). Daar hebben we 1 king size bed, hopen dat we een roll away bed kunnen regelen. In Moab hebben we 2 queens en een sofa, ook weer bij Holiday Inn. Allebei deze Holiday Inns heb ik weten te boeken met punten die ik nog had staan van regelmatig verblijf in het “Holiday Grim” bij ons kantoor in Engeland, heb ik toch nog genoegdoening voor die zwambadlucht die daar altijd op de kamers hing.

Na Moab zakken we af naar Monument Valley; daar zijn we vorige keer per ongeluk voorbij gereden (I kid you not!) en dat maken we goed met een hotel midden in Monument Valley. Volgende stop is Flagstaff en daar heb ik weer een toppertje gevonden! Little America hotel; lijkt een mooi hotel midden in een bos met een mooi zwembad. Tussen Monument Valley en Flagstaff gaan we iets bijzonders doen; ik heb wat foto’s gezien van Blue Canyon en die vond ik zo mooi, dat wil ik met eigen ogen aanschouwen. Blue Canyon is nog niet ontdekt door het massatourisme en de route er naartoe is even puzzelen maar volgens mij heb ik de juiste gevonden.

Dan naar boven naar de Grand Canyon. Daar hebben we een kamer in Kachina Lodge geboekt. Daar zaten we vorige keer ook en dat was een eenvoudig hotel maar wel aan de rand van de canyon.

Vanuit de Grand Canyon gaan we richting Bryce/Zion. In Bryce zitten we in het Bryce Canyon Grand hotel; hier hebben we via usareisen.de een kamer geboekt die goedkoper is dan wanneer je rechtstreeks boekt bij BW Ruby Inn net buiten het park. Die usareisen.de is echt een aanrader want die hebben op de mooiste plekjes goeie deals gesloten. We boeken de auto ook altijd daar en goedkoper kan niet. Volgende dag zitten we in de Zion Mountain Ranch en daar hebben we een cabin geboekt. Volgens de website van die ranch is het daar elke dag een gezellige boel bij het kampvuur dus we zijn benieuwd.

En dan… Vegas baby! Daar heb ik drie nachten een kamer in het Palazzo geboekt. Mooie deal via Priceline met the Negotiator gescoord. Heb de kunst van het free re-bidding nu wel onder de knie; leuke sport en zolang je maar op 5 sterren blijft bieden in Strip North gebied kan je alleen maar terecht komen in Wynn, Encore, Venetian of Palazzo en je dus nooit een buil vallen! Na Vegas gaan we op Mammoth lakes aan. Via Death Valley of daar omheen, dat zien we dan wel. In Mammoth Lakes een leuke kamer in hotel Austria Hof geboekt. Mammoth lakes is een populair dorp vlak bij Yosemite dus daar zijn de prijzen naar. King bed en sofa sleeper (jawel) voor $150 en dat is dus wel duur voor Amerikaanse begrippen.

Na Yosemite hebben we weer iets leuks! Een hotel gevonden in het stadje Madera en dat is het centrum van een wijngebied waar de wijnroute “Madera trail” doorheen loopt. Leuk! Daarna weer feest want dan mogen we naar Pismo Beach waar het volgende pareltje op ons wacht! Best Western Shore Cliff Lodge, ligt echt schitterend op een cliff bij de oceaan. Erg blij met dit hotel; kostte 160 euro maar dat is in die streek een koopje. Tussen Monterey en LA is aan de kust echt niets te boeken voor een normale prijs. Allemaal zonder blikken of blozen $300 per nacht vragen maar zoals altijd: in tijden van nood is de redding door usareisen.de naderbij!

 

De laatste vier nachten zitten we in Sportsmen’s Lodge in Los Angeles. Ligt mooi ten opzichte van Beverly Hills, Calabasas en Santa Monica. Hier hebben we in 2008 ook een paar nachtjes gezeten en dat hotel is toen goed bevallen. In LA ga ik nog een ochtendje bij een van de Amerikaanse Sales offices van onze zuster Allied Electronics langs. We laten de auto dan achter in LA en vliegen naar Denver waar we dan 1 dag verblijven voordat we weer doorvliegen naar huis!

Voor wat betreft de auto heb ik maar eens een verstandige beslissing genomen en meteen maar een Full Size SUV geboekt, dat is klasse Tahoe, hoef ik ook niets meer te upgraden. Met een beetje mazzel kan ik de Robert-Jan truuk uithalen en rij ik gewoon met een Suburban de garage uit in Denver…

Dag 1, 29 juli. Op naar Denver!

Het begin van een vakantie is voor mij altijd een vermoeiende bedoening omdat ik de nacht voor vertrek altijd ronduit slecht slaap en erg vroeg wakker ben. Als je dan naar Amerika vliegt en op NL tijd pas om een uur of 4 a 5 ’s nachts je bedje induikt is dat een heeeeeele lange dag. Ik geloof dat ik vanochtend al om 6 uur op was, gelukkig was er nog wat Olympische spelen op de TV.

Het is wél heel goed bevallen om een dagje vrij te zijn voor vertrek. De laatste jaren werkte ik de laatste dag voor de vakantie nog waardoor koffers inpakken een haastklusje werd met als resultaat dat de koffers zó slecht ingedeeld waren dat ze na 1 dag al in een chaos waren veranderd. Zaterdag hadden we lekker de hele dag de tijd om relaxed in te pakken en dat is goed bevallen. Ik kon helaas niet online inchecken vanwege een technische foutmelding maar omdat we de stoelen al hadden vastgelegd maakte ik me daar niet zoveel zorgen om (maar ’s nachts natuurlijk wel…)

’s Avonds nog een BBQtje bij Lot en Douwe dus dat was ook nog eens een lekker en gezellig begin van onze vakantie!

Vanochtend hebben we eerst Meta’s vader opgehaald die de eerste week van onze vakantie in ons huis woont daarna afgelost door Bart-Jan. Nadat Henk was geïnstalleerd kwam de taxi een kwartiertje te vroeg en zo stonden we om kwart over 11 op Schiphol. We waren dus 2,5 uur vantevoren op Schiphol en dat kwam wel goed uit want ongeveer een kwartier nadat wij waren aangekomen was de rij voor de incheckbalie al vier keer zo lang. De reden dat we niet online hadden kunnen inchecken was dat we exit row stoelen hadden en dan willen ze eerst weten of je wel in staat bent om assistentie te verlenen in geval van nood. Wachten + inchecken was maximaal een half uur en de paspoortcontrole duurde maximaal tien minuten waardoor we lekker op tijd aan de “airside” waren. Valt ons altijd op dat er zoveel mensen volledig in de stress zijn op Schiphol! Het is ook wel een lawaaiige omgeving waar iedereen ook nog eens gehaast is maar als je op vakantie gaat moet je kalm aan doen!

Op Schiphol hebben we gelunched bij de Foodcourt waar we Thais hebben gegeten, lekker nog even veel rijst en groenten!

De vlucht naar Reykjavik verliep voorspoedig; we hadden lekker ruime plekken alleen de stoelen konden niet naar achteren. Het drinken bij Icelandair is gratis en eten kost geld (maar niet heel duur). Onze tickets waren echter zo goedkoop dat dat geen enkel probleem was. Op Reykjavik hadden we een overstap van ongeveer een uur en in die tijd hebben we een hotdogje gegeten en even de sociale media bekeken. Een Mbtje kost in Ijsland maar 70 cent en dat is een stuk goedkoper dan de 2 euro elders in Europa, raar hoor!

Het entertainment systeem van Icelandair werkte op de stretch van Amsterdam naar IJsland goed maar op het stuk naar Denver hadden we pech en viel het na twee uur uit. Gelukkig hadden we twee iPads vol met films, series en muziekdocumentaires bij ons. Ik had niet alleen films op de Ipad gezet maar ook wat America’s got Talent van dit seizoen, wat Mad Men en een paar afleveringen van VPRO documentaires over Pink Floyds Dark Side of the Moon, the Foo Fighters, Gimme Shelter… de muziekliefhebbers kennen ze wel! De stoelen bij Icelandair zijn vrij dun, na een uur of 4 begin je toch wel een stenen kont te krijgen!

Terwijl ik dit tik zitten we denk ik op 80% van de vlucht, het valt me elke keer weer tegen hoe lang zo’n vlucht duurt. De Australiers hoeven niet bang te zijn dat ik ooit op bezoek kom. Hoe hou je het vol!

Na in de regen en met op afstand onweer op tijd geland te zijn spoedden we ons snel naar de immigratie. Wel leuk dat de Amerikaanse weergoden speciaal voor ons een passend ontvangst-weertje hebben geregeld, anders hadden we maar geschrokken als we meteen in de volle zon aankwamen! Erg “considerate” van ze! Bij de immigratie waren er veel werkplekken bezet, binnen 10 minuten waren we er doorheen en wat ik erg vreemd vond was dat we onze koffers niet meer hoefden in te leveren voor de tweede check. Dus stonden we 33 minuten na mijn eerste incheck op Facebook alweer buiten!

Bij Alamo liep het allemaal een klein beetje anders dan verwacht. Ik hoopte erop dat ik buiten zelf een auto uit mocht kiezen maar helaas kwamen ze de auto’s voorrijden en kon je niet even “wat regelen”. We kregen een erg mooie Tahoe (daar hadden we ook voor betaald) maar wel 1 met 3 zitrijen. Die laatste zitrij die kan je dan weliswaar opklappen maar met 3 koffers is hij dan echt wel vol. Ik weet niet of het mijn sippe gezicht, mijn charmes of een briefje van $20 was maar opeens stond er een monsterlijk grote Ford Expedition voor ons klaar. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de fooi pas gaf nadat we de upgrade hadden gekregen (was het dus toch de charme…). Die fooi weigerde ze en zei dat dat niet blablabla policy was maar haastte ze zich te zeggen “if you offer it a second time my response will be different”. Dus toen ik haar de fooi nogmaals aanbood pakte ze hem met liefde aan.

Hotel is perfect! We hadden een 1 King bedroom suite w/sofa sleeper en dat bleek perfect te zijn. Lekker groot bed voor Meta en mij en Maxim een eigen groot bed. Lekker ruime kamer waar we ook de koffers nog even wat konden herindelen.

En toen was het 5 uur Nederlandse tijd en zijn we lekker gaan slapen!

 

Dag 2, 30 juli. Door de Rockies

… en dan is het 03:40 en dan ben je wakker. Voor de zoveelste keer die nacht. En deze keer is het menens en wil mijn lichaam niet meer slapen. Gelukkig hoor ik aan Meta dat ze ook wakker is dus gaan we maar eens even rustig aan wakker worden. In alle stilte loop ik Maxim’s kamer in om daar iets te pakken en dan zie ik dat hij op zijn iPhone ligt te lezen. Die is dus ook wakker. We worden erg kalm aan wakker, ik schrijf het stukkie van de eerste dag en we delen de koffers zodanig in dat we elke dag maar twee koffers mee hoeven te nemen uit de auto. Het hotel (Baymont Inn & Suites) is zeer goed bevallen. Nog redelijk nieuw en een grote kamer. Die boeken we dus ook voor de laatste nacht.

De eerste dag is altijd een dag vol tradities: ontbijten bij de Denny’s en daarna boodschappen doen bij de Walmart. We zitten in Aurora, waar twee weken geleden de Batman-shooting is geweest in de bioscoop en overal hangen de vlaggen halfstok. We slagen bijzonder goed bij de Walmart en hebben een erg mooie koelbox gevonden die in de aanbieding is. Zo jammer dat je die elke keer achter moet laten op de laatste dag!
Denny’s is natuurlijk weer lachen. Wat je daar op de kaart ziet staan! Kleine balletjes van pannenkoekdeeg (soort bitterballen maar dan van pannenkoek) en alleen maar caloriebommen. Ze zetten er gerust een “slanke optie” bij die dan bestaat uit bacon en hash browns + een Egg White omelet. Alsof dat dooiertje nog wat uitmaakt. We zagen op TV ook al een heleboel verkiezingsspotje voorbij komen. Die Geert van ons is maar een doetje, hier zijn de teksten nog net even wat heftiger en wordt Mitt Romney door Obama verweten dat hij abortus illegaal wil maken óók voor slachtoffers van verkrachting en incest. Ik geloof dat we daar in Nederland wel iets meer consensus over hebben.

De route van vandaag ging van Denver naar Breckenridge en dan naar beneden, Leadville om te eindigen in Gunnison, waar de Rockies ongeveer ophouden. Mooie route, weer heel anders dan onze recente ritten door Zwitserland.

We hebben weer een goed hotel (Holiday Inn Express & Suites of zo) met een King bed en een sofa sleeper voor Maxim. Het restaurant voor vanavond hebben we gevonden op Tripadvisor, het heet Anejo Bistro & Bar en volgens de recensies was het de beste Mexicaan van de verre omtrek. En dt kan ik beamen! Hoewel Mexicaans op zich niet erg spannend is (alles bestaat uit rijst, tomaat, bonen en dan nog iets van een pannenkoek er onder of omheen) was het zeer goed en met name de salsa bij de nachos was supervers en zat boordevol knoflook. Lekker!!

 

Dag 3, 31 juli. Het natuurgeweld gaat nu echt beginnen!

Weer worden we iets later wakker in ons uitstekende Holiday Inn Express Hotel & suites in Gunnison. Ik heb er een hoop tijd ingestoken om een beetje frisse hotels te vinden die niet al te muf en gedateerd zijn. Bij Best Western bijvoorbeeld zit er een enorme variëteit tussen de verschillende hotels. De ene kan supermodern zijn en dan is een andere opeens verschrikkelijk oud en aftands gemeubileerd. Wel raar, dat lijkt me voor de “merkbeleving” geen goeie. Tripadvisor.com is de site die me het meeste inzicht heeft gegeven in de kwaliteit van de hotels en dan met name de foto’s van de bezoekers en de geschreven recenies (hoewel je toch nog tegenkomt dat iedereen het een fris en mooi hotel vind en er dan 1 iemand tussen zit die zegt dat het een “old smelly place” is.

Allereerst heerlijk ontbeten, HI bood een “complimentary hot breakfast” aan en dat was erg goed. Verse scrambled eggs, bacon strips, verse melk 🙂 toast en slappe koffie. Helemaal blij dus.

Toen op weg naar Moab! Het plan was om Black Canyon of the Gunnison over te slaan maar toen we er langs reden zijn we toch maar even naar binnen gepiept en daar helemaal geen spijt van gehad! Ik had ernstige behoefte aan een oh en ah momentje en die heb ik daar ruimschoots gekregen! Het is een schitterende DIEPE canyon met onderin een riviertje, zie de foto’s voor bewijs!

Daarna hebben we iets van 300 kilometer afgelegd naar Moab met onderweg een lunch bij het Colorado National Monument. Daar hadden ze picknickplekken met een afdakje erboven, ideaal. Dit jaar lunchen wonderwel lekker met brood ipv een vette bek te halen want dat was toch wel 1 van de mindere ervaringen van de 2008 reis door het westen. Dit jaar zijn we wat strenger op een gezonde lunch met veel fruit; het is hier té makkelijk om ook de lunch buiten de deur te doen maar dan is de keuze uit vet, vet of erg vet.

Onderweg genoten van de verscheidenheid in het landschap in de USA. Zo rij je in een groen en sappig deel om een half uur later door een totaal desolaat maanlandschap te rijden. Schitterend! Aangekomen in Moab hebben we eerst Maxi naar het hotel gebracht en zijn daarna samen naar Arches gereden, daar had Maxim geen zin in. Je kan de strijd wel aangaan met een nukkige puber maar dan lopen er drie mensen gefrustreerd rond in zo’n park en daar heeft niemand wat aan. Hoewel we al eerder in Arches zijn geweest was het toch weer een heel bijzondere belevenis. Wat een mooi park met die rode rotsen, de bogen en de woestijnachtige begroeiing. Heel mooi!

Ook hier weer een Holiday Inn en wederom geen slechte keuze. We hebben een double queen met een sofa sleeper, echt superveel ruimte dus! Ik heb de beide Holiday Inns met punten betaald die ik heb opgespaard toen ik voor mijn werk in 2006/2007 lange tijd in Engeland heb doorgebracht en heb nog steeds een Priority Club pasje. Die Amerikanen vinden dat helemaal de bom al die pasjes en statussen (zie de film up in the air met George Clooney) dus elke keer werd ik begroet met de riedel “thank you for being a priority club member and we appreciate that you spend your award nights with us as an appreciation of your blablabla” en dan krijg je een flesje water en een mini kitkat! Wat een lol.

In Moab habben we in 2008 Tropical Snow ontdekt, dat is schaafijs met siroop er overheen. Superlekker! Voor de grap laatst gekeken of ze nog bestonden (het was een mobiel kraampje) en jawel hoor, ze hadden zelfs Facebook. Ik had wat op zijn Facebook pagina geschreven en op een of andere manier herkende hij me en moesten we op de foto voor zijn kraampje; met natuurlijk een overheerlijke Tropical Snow!

We hebben gegeten bij Zax, waren weer zo dom om een voorgerecht te nemen waardoor de rekening iets van 80 dollar was, dat gaan we morgen anders doen 🙂

 

Dag 4, 1 augustus. Te mooi voor woorden.

’s Ochtends weer lekker vroeg wakker, de jet lag houdt nog even aan en die wordt gevoed door ons vroege tijdstip van slapen.Later dan 9 uur houden we ook niet vol en op zich is het vroege wakker worden niet zo erg. Kunnen we lekker langzaamaan wakker worden en toch nog op tijd op pad!

Bestemming van vandaag was Monument Valley met onderweg nog de nodige natuur. Het plan was in eerste instantie om naar Canyonlands te gaan maar bij nader inzien kan je dat park beter bezoeken als je echt ruim de tijd hebt. Het is niet heel erg makkelijk bereikbaar en daarnaast is het ook nogal groot. Die doen we dus als we ooit nog eens in de buurt zijn. Moab is trouwens een fantastische thuishaven als je een paar dagen op één plek wilt zitten, zoveel parken daar in de buurt!

Nadat we een hot breakfast in het hotel hadden gegeten zijn we op pad gegaan. De eerste bestemming was de Moki Dugway. Het grootste deel daarvan loopt door mooi rots- en woestijngebied over asfaltwegen maar drie mijl van de route is een “dirt road” die zich een paarhonderd meter naar beneden slingert. Hoewel de weg wordt afgeraden voor oversized voertuigen was er toch een held met een camper die ‘m ging trotseren. Volgens mij is het goed gegaan want we hebben hem nooit meer gezien maar de weg was hier en daar zo smal dat als hij een tegenligger had gehad hij een groot probleem zou hebben.

Bovenaan de Moki Dugway zijn we even gestopt en hebben we genoten van de grootsheid van het uitzicht en de absolute stilte. De temperatuur is trouwens prima met zo’n 30 – 35 graden celcius, het had ook makkelijk tegen de 40 kunnen zijn maar dit is prima!

Zoals je ziet geen weggetje dat je graag met een camper doet…

Tweede bestemming van de dag was Gooseneck Statepark waar we voor de tweede achtereenvolgende dag de mazzel hadden om een leuke picknickplek te vinden. onze mega-koelbox komt prima van pas!

en ik schrijf vandaag misschien wat kort en snel maar dat komt omdat de klapper van de dag nog moet komen. Ons hotel in Monument Valley… Sinds een jaar of wat hebben de Navajo indianen een hotel neergezet middenin Monument Valley. Een heel mooi hotel in de kleuren van de omgeving zodat het niet erg opvalt als je in de Valley zelf rondloopt. Hoewel het vrij duur is, is het elke cent waard gebleken. De lokatie is TOP, de kamer was schoon en groot en de service is ook uitstekend. Ze hadden er een tourist trap van kunnen maken vol nors personeel maar daar is absoluut geen sprake van. Na aankomst hebben Meta en ik de 17 mile drive door Monument Valley gemaakt. Hiervan heb ik een filmpje gemaakt die ik snel op Facebook /Youtube zal zetten zodra we een fatsoenlijke internetverbinding hebben. Ik had me erg verheugd op de sterrenhemel die in Monument Valley bijzonder mooi zou zijn omdat de lucht er erg schoon is en er geen lichtreflectie is van steden of kassen. Helaas… het was volle maan waardoor het zo licht was dat je niet bijster veel sterren zag. Gelukkig was de volle maan ook erg mooi 😉

Mocht je nog eens in Monument Valley zijn dan raadt ik je dit hotel zeker aan. Morgenochtend hopelijk een spectaculaire zonsopgang, dus tot morgen!

Hier onder het uitzicht vanuit onze hotelkamer

Uitzicht uit hotelkamer
Uitzicht uit hotelkamer

 

Last but not least: foto’s uploaden gaat niet helemaal lekker dus naast de foto’s die ik hierboven heb gepost zet ik de rest per dag op Facebook.

Dag 5, 2 augustus. Over de dirt roads…

Om 06:30 zou de zon zich laten zien aan de horizon dus toen ik om 05:50 wakker werd ben ik maar opgestaan. Het was al wel licht maar de koperen ploert was nog niet te zien. En wat een drukte was het al buiten! Op bijna alle balkons stonden mensen foto’s te maken en zag je telelenzen uitsteken!

Het vroege opstaan werd beloond, de zonsopgang was nothing less than spectacular! Zoals Karen al zei is het moeilijk in een foto te vangen en is het in het echies nog tig keer spectaculairder dan op de foto. Dit is maar één van de vele foto’s die ik heb gemaakt, de kleuren van de hemel veranderen per minuut.

We hebben ontbeten bij de Subway in Kayenta. Kayenta is niet leuk. In tien minuten door twee bedelaars aangesproken en er liepen er nog veel meer rond.

Vandaag stond “Blue Canyon” op het programma, die had ik gevonden op wat fora en volgens de verhalen was het een “hidden gem” waar weinig toeristen kwamen. De exacte lokatie is vrij moeilijk te vinden op internet maar door wat berichten op diverse fora te combineren kwam ik een heel eind. Bij de beschrijving van de route moet je denken aan ” na de twee rotsen die er uit zien als olifantpoten moet je na het huis linksaf slaan. Daarna je afstandmeter op nul zetten en dan de dirtroad op. Na 8.1 mijl kom je bij een splitsing, neem de rechterkant.” Etc etc. De weg was “wat hobbelig” maar omdat onze auto hoog op de wielen staat, goeie offroad banden heeft en lage gearing is ‘ie wel geschikt voor dit terrein. Na een mijl of tien kwamen we een grote plas tegen en hadden we drie opties: er doorheen, er omheen of terug; áls we hier vast hadden komen zitten hadden we een probleem gehad want we hadden geen dekking met de telefoon en er kwam werkelijk niemand voorbij (behalve dan een paar wilde koeien). We hebben de route dus gelaten voor wat hij was en zijn weer terug gereden naar de normale weg. We laten deze mythische canyon maar lekker over voor de echte durfals in Jeep Wranglers! De snelweg naar Flagstaff was weer lang en recht…

Overnachting was in de bewoonde wereld in Flagstaff. Daar wil ik wel wonen, overdag lekker warm, ’s avonds lekker koel! Gegeten bij Outback en man man man wat vind ik rib eye toch lekker. Sappiger vlees dan een rib eye bestaat niet! Het hotel was Little America. Een ontzettend leuk hotel met erg grote kamers, een groot zwembad (met cocktails) en een goed ontbijt (betaald). Zeker een aanrader!

Dag 6, 3 augustus. De Grand Canyon!

Na een teleconference in de vroege ochtend (07:00, in Nederland was het 15 uur) hebben we heerlijk ontbeten in het hotel. Zo rond een uur of tien zijn we op pad gegaan naar de Grand Canyon. Het was in verhouding tot de andere dagen een klein kippe-eindje met zo’n 120 kilometer. Iedere keer weer is de eerste blik op de Grand Canyon even indrukwekkend als de voorgaande keren. Je kijkt recht tegen 200 miljoen jaar geschiedenis aan en het is zo groot en massief dat het met geen camera goed in beeld is te brengen. Het is erg druk en de parkeerterreinen bij het visitors centre zijn zo goed als vol.

Het grappige van de Grand Canyon is dat het een omgekeerde berg is. In plaats van dat je er onder staat en er tegenop kijkt sta je er bovenop en kijk je naar beneden. Op de weg er naartoe zie je eigenlijk helemaal niet wat je te wachten staat, het is gewoon een weg door een bos die langzaam omhoog gaat.

En dan opeens ben je aangekomen en zie je dit:

 

Nadat we eens stukje langs de rim hebben gelopen zijn we op goed geluk naar het hotel gereden om te vragen of de kamer al beschikbaar was. Ik voelde me echt niet helemaal lekker en wilde graag even een uurtje plat. Helaas was de kamer nog niet klaar , het duurde nog anderhalf uur. Die tijd hebben we in de lobby doorgebracht want daar was wifi en zo konden we mooi even bijblijven met wat er in Nederland en op de Olympische spelen allemaal gaande was. We krijgen hier weinig mee van de gekte die in Londen gaande is. De Amerikaanse televisie zendt voornamelijk sporten uit waar wel Amerikanen maar geen Nederlanders aan meedoen. Erg jammer, maar we laten de vakantiepret er niet door drukken!

Tijdens het wachten op de kamer zijn we maar een stukje gaan rijden en hebben we ergens even gepicknicked. Het was weer een bijzondere ervaring want het stierf er van de kleine irritante vliegjes dus dat was een korte lunch 🙂 Hier nog even een fotootje van de koelbox, onze trouwe metgezel. Elke dag een lading ijs er in en je hebt de hele dag lekker koel drinken bij de hand.

Om een uur of drie was de kamer klaar en konden we onze intrek nemen in de Kachina Lodge. Wat hadden we weer een mazzel, volledige uitzicht op de Grand Canyon! Toen we hier in 2008 waren hebben we alle hotels laten regelen door een in Amerika gespecialiseerd reisbureau maar dat leverde ons nooit de mooiste kamers op. Altijd hadden we die kamer die net niet dat leuke utizicht had. We hebben het nu allemaal helemaal zelf geregeld. Daardoor misschien wel iets meer betaald en krijgen véél mooiere kamers! De kamers in Kachina Lodge zijn recentelijk gerenoveerd en zijn echt zeer goed. Dit was ons uitzicht:

’s avonds gegeten in het restaurant “Arizona Room” op het Grand Canyon terrein. Prima gegeten weer. Daarna de zonsondergang meegemaakt en toen het bijna donker was zag we dat het in de verte aan het onweren was. Na ongeveer 100 foto’s is het me gelukt er een met een bliksemschicht erop te maken!

 

Dag 8, 5 augustus. Vegas Baby!

Elke keer als we naar het westen gaan (het is nu de derde keer dus zijn we ondertussen ervaringsdeskundigen) is Las Vegas het hoogtepunt van de reis. Eigenlijk zouden we op dag 8 naar een cabin in de buurt van Zion gaan maar daar aangekomen bleek die cabin heel erg niet leuk te liggen. Werden we eigenlijk een beetje ongelukkig van. En toen we wilden gaan wassen bleek dat je daarvoor 3 kilometer verderop moest zijn. Kortom: een mooie smoes om een dagje eerder naar Vegas te gaan. En toen bleek dat je in het Vdara hotel suites had met wasmachine en droger was de keuze natuurlijk snel gemaakt! Van alle wegen die we deze vakantie hebben gehad was de weg naar Las Vegas wel de meest desolate die we hadden gezien. De TomTom leidde ons netjes naar de Valet bij het Vdara hotel waar we vlot incheckten en snel naar onze kamer gingen. We hadden een kamer geboekt met “stunning 270 degrees view of Vegas” maar of we de Belaggio fonteinen ook konden zien was niet helemaal duidelijk. De fonteinen konden we niet zien maar de rest van de kamer was absolutely stunning. Een hotelkamer waar je elkaar kon kwijtraken, dat is het idee 🙂

Een hal, een keuken, een woonkamer met aansluitend slaapkamer en een grote badkamer met enorm bad en regendouche. En dan nog een grote makeupspiegel met stoeltjes er voor.

De beloofde wasmachine en droger bleken Europese Bosch machines te zijn waar we best wel blij mee waren. De meeste Amerikaanse drogers hebben namelijk maar één stand en dat is keihard drogen waardoor je t-shirts ed meteen een maatje kleiner worden.

Na de wassen te hebben weggewerkt zijn we even naar de Crystal Mall in het Vdara geweest maar daar hadden ze alleen maar designer winkels dus iets boven budget. Wel een schitterende mall maar ik geloof niet dat ze zo’n tent kostendekkend kunnen maken, het is heel veel kijken maar vrij weinig kopen. We hebben gegeten in een Mexicaans restaurant in de Miracle Miles in Planet Hollywood waar we vier jaar geleden ook al zijn geweest en goeie herinneringen aan hadden. ’s Nachts heerlijk geslapen met uitzicht op Las Vegas.

 

Dag 9-11, 6-9 augustus. Nóg 3 dagen Las Vegas!

De volgende dag zijn we naar de Premium Outlets North gegaan waar Meta goed is geslaagd bij Guess en twee mooie tassen heeft gescoord. Ik heb nog even bij de Ralph Lauren outlet gekeken maar het was daar zo achterlijk druk dat we er niks hebben gekocht. Gelunched in de Foodcourt van de mall (heel druk en veel herrie) en daarna op naar ons volgende hotel: Het Palazzo!

Na alle kabaal in Las Vegas is Palazzo een oase van rust! Het Palazzo is net als het Venetian hotel in Italiaanse sfeer gebouwd (beide hotels lopen in elkaar over en vormen 1 groot complex) maar het Palazzo heeft een veel kleiner casino en is daardoor een stuk rustiger. We konden voor $75 een upgrade krijgen naar een (veel) grotere suite waardoor we de koffers lekker in de walk-in closet konden gooien en daardoor veel lekkere leefruimte overhielden. Kijk Maxim maar eens lekker op de bank liggen!

Het uitzicht was op de zwembaden (veel!) en deels op de strip, we zaten recht tegenover het Treasure Island en Trump hotel (en de Fashion Show Mall die tussen deze hotels in ligt).

Tijdens deze vakantie zijn we helemaal verliefd geworden op het Palazzo hotel. Wat een verwennerij zeg! Sommige dingen zijn ronduit duur (cocktail aan de pool kost $15 en een biertje $7,-) maar de service van het personeel is perfect. En het is ook wel eens lekker om gewoon in je eigen hotel aan het restaurant bij het zwembad te ontbijten in plaats van weer op pad te moeten. Dat is het echte genieten. Het hotel is schoon, vreselijk mooi en bijna volledig met marmer ingericht, redelijk rustig en je voelt je er echt een vorst. Als je in het zwembad ligt komen ze zelf met Chilled Towels langs…

We hebben er volgens mij 130 dollar per nacht voor betaald (na upgrade dus $200) en dat is een heel mooie prijs voor zoveel luxe. Er komen ook niet zoveel party people maar meer >40 waarvan sommigen met kinderen. Op de laatste dag en tevens Maxim’s verjaardag hebben we zelfs een cabana gehuurd en dan weet je helemaal niet wat je meemaakt. Een cabana is een soort vierkante tent van 5 bij 5 met daarin een zithoek, airco, wifi, TV, een goedgevulde koelkast en vóór de cabana heb je een aantal privé ligbedden waar je met een koel briesje van miniscule waterdruppeltjes heerlijk koel ligt te zijn (nou ja koel… iets minder heet). Echt té decadent maar oh zo leuk. Wel weer jammer dat je dan om 17 uur je cabana uit moet en je niet lekker kan blijven chillen tot het etenstijd is.

Gokken is wel een prijzige aangelegenheid in het Palazzo met een minimum inzet van $15 aan de Blackjack en roulette tafels. Voor wat goedkoper gokken moet je richting de wat goedkopere casino’s. In het MGM is de minimum inzet $10 en ik denk dat als je naar Fremont street gaat je met lagere inzetten kunt gokken. We hebben wat 1 cent machines geprobeerd en ik heb ook een keer $70 dollar gewonnen maar dat is volgens mij uiteindelijk weer teruggegaan in de gokkasten. Schuin tegenover het Palazzo ligt de “Fashion Show Mall” wat een erg leuke mall is met veel echt leuke winkels. Bij de Macy’s was een Nautica sale waar Maxim en ik allebei een leuke nieuwe zwembroek hebben gekocht. In Las Vegas nog een keer bij PF Changs gegeten, een keer bij Olive Garden en het Hard Rock Cafe (op Maxim’s verjaardag).

Kijk dat zwembad dan, met die lekkere bedjes in het water…

Dag 12 en 13, 10 + 11 augustus. Death Valley en Yosemite

Na vier dagen echt vreselijk te hebben genoten in Las Vegas zijn we via Death Valley naar Mammoth Lakes gereden, vlak onder de oostelijke ingang van Yosemite. Wat ik was vergeten van onze reis in 1995 was dat Death Valley heel leuk is om mee te maken (dat wist ik nog wel), maar dat je er wel een heel eind voor door bergen moet rijden om er te komen! (dat deel was ik vergeten). De afstand Las Vegas – Yosemite is best een eind en eigenlijk is een hele dag rijden voor een uurtje lol best veel. Je kan ook wel in Death Valley zelf overnachten maar wat dan te doen? Hiken? :-S

Uiteraard (dat was het thema van deze reis en ook van onze korte vakantie naar Italië eerder dit jaar) waren ze ergens in een door God verlaten gebied aan de weg aan het werken! Echt, we hebben minimaal 5 keer op de meest rustige wegen van de USA stil gestaan vanwege wegwerkzaamheden. Your Tax Dollars At Work! staat er dan bij.

We zijn rechtsonderin Death Valley ingereden, bij Shoshone. Dit is eigenlijk een van de rustigste wegen door DV omdat de meeste mensen er van rechts naar links doorheen rijden (of vice versa). Kijk maar eens wat een rust, helemaal niemand kom je tegen! Je kan trouwens op de foto’s klikken en dan opent er een grotere versie.

 

Als je deze route rijdt kom je langs een groot deel van de hoogepunten van Death Valley: Artists Drive, Devil’s Golf Course en Badwater; het laagste punt in de US. Daar was het maar liefst 51 graden celcius, wat een hitte is dat zeg! Heeeeeel even de auto uit om een paar foto’s te maken en dan snel weer de airco in!

Op de derde foto zie je een bordje staan met een verbod en wat zien we daarachter? Inderdaad, een Duits gezin dat toch het beschermde gebied inloopt.

 

Na Death Valley gezien te hebben moet je er aan de andere kant door de bergen weer uit om vervolgens langs Bishop, Lone Pine en Big Pine naar Mammoth Lakes te rijden, vlakbij de ingang van Yosemite. Een “nadeel” van dit gebied is dat je van Yosemite tot onderaan Sequoia NP geen doorgang hebt richting de kust. Je moet dus of bovenlangs (door Yosemite) of onderlangs (bij Bakersfield) en dat totale park is ca. 300 kilometer lang.

De hotels in Mammoth Lakes zijn vrij duur en ook best wel oud. We hadden een redelijke kamer maar het was er erg gehorig dus toen onze bovenburen om 05:30 opstonden was het voor mij ook meteen reveille. Maxim en Meta zijn gelukkig doorgeslapen maar ik heb een uurtje mogen meegenieten van het lopen door de kamer, schuiven met stoelen op de plavuizen en het rollen van koffers over dezelfde plavuizen :-). Oh ja, en het bed was stuk dus hebben Maxim en ik gezellig samen op de grond geslapen!

Yosemite is een schitterend park, maar ook zo druk! Als je echt wilt genieten moet je zeker buiten het hoogseizoen gaan want anders kan je nergens parkeren en sta je ook regelmatig in de file. En… uiteraard waren ze weer aan de weg aan het werk en stond ik weer vooraan!

Ondanks de drukte hebben we toch nog een mooi plekje kunnen vinden voor een picknickje.

 

We hebben overnacht in Madera in een Hampton inn hotel waar we een heerlijk grote kamer kregen met een jacuzzi. Madera ligt aan de “Madera wine trail” en het barst er in de omgeving van de wijnboeren en er worden ook veel noten en fruit verbouwd. In Mammoth Lakes zit trouwens ook een erg goeie en rustige Ralph Lauren outlet waar het een stuk prettiger shoppen is dan in dat gekkenhuis in Vegas! Echt een aanrader, waren we in 2008 ook en toen was het er ook lekker rustig.

We gaan weer!

Met elke fase in je leven verandert ook je vakantiebehoefte. Toen Maxim nog klein was gingen we graag in Europa op vakantie en dan het liefst op een camping aan meer of zee. Maar de tijden zijn veranderd en hoeveel plezier we ook gehad hebben op campings, het is nu ons ding niet meer.

De caravan is verkocht aan de stalling in Spanje voor het symbolische bedrag van € 1,- (en dat was ‘ie ook echt waard!) en sindsdien hebben we één keer een rondreis gemaakt in het westen van de USA en zijn we vorig jaar naar Florida geweest. En dat is ons zo goed bevallen dat we lekker terug gaan naar Florida.

Wat gaan we doen?

We vliegen op Atlanta waar we aankomen op vrijdag 22 juli. Vanaf donderdag 28 juli hebben we voor twee weken een villa in Kissimmee gehuurd, waar we in 6 dagen naartoe rijden. Onderweg gaan we langs Charleston, Savannah (Dit zijn twee mooie stadjes aan de kust waar je de typische deep-south sfeer kunt proeven) en St. Pete Beach (lekker dagje strand met cocktails).

De route:

Vrij 22/07 aankomst op Atlanta, Marriot Atlanta Airport
Za 23/07 Atlanta – Charleston (dit hotel)
Zo 24/07 Charleston (in Charleston vind je mooie karakteristieke plantages uit North & South)
Ma 25/07 Charleston – Savannah (dit hotel)
Di 26/07 Savannah – St. Pete Beach (dit hotel)
Wo 27/07 St. Pete Beach
Do 28/07 St. Pete Beach – Kissimmee (waar we twee weken zitten in deze villa:klik! met dank aan MattRob, (een mede USA-adept) voor de tip!

Foto’s testen

Ik ben op zoek naar de mooiste en makkelijkste manier om foto’s en video op de blog te zetten.

Het is best wel gedoe om de foto’s er een beetje makkelijk op te zetten. De foto’s die uit de camera komen zijn namelijk minimaal 2Mb per stuk en dus moeten ze eerst verkleind worden alvorens je ze op de blog kunt zetten (de opslagruimte bij mijn host is namelijk beperkt). Eigenlijk zou Picasa het makkelijkst werken. Met Picasa kan je 1-2-3 alle nieuwe foto’s uploaden en dan staan ze mooi bij Picasa op de server en niet bij mijn host. Als ik dan vanaf de blog naar Picasa link heb ik een snel en makkelijk proces.

Ik heb ook Lightbox op de blog gezet als plugin. Lightbox is de functionaliteit waarbij je als je op een foto klikt de pagina zwart wordt en de foto wordt vergroot; je komt het op heel veel websites tegen. Probeer het maar bij de foto links.

 

En waar het allemal om begon: ik heb ook een plugin gevonden waarmee je eenvoudig kunt linken naar Picasa; er zijn werkelijk tientallen van dergelijke tools beschikbaar, van heel eenvoudig tot heel fancy. Heb er een paar geprobeerd die niet zo lekker werken maar volgens mij heb ik nu beet. Ik heb gekozen voor de plugin Picasa Express-2; deze voegt een picasa logootje toe naast de “knoppen” voor het uploaden van foto’s en video’s; hier een screenshotje:

En dan nu wat links invoegen met Picasa Express 2.

[pe2-gallery] IMG_5040.JPG IMG_5058.JPG IMG_5069.JPG IMG_5074.JPG IMG_5076.JPG IMG_5088.JPG[/pe2-gallery]

Resultaat: prima tool. Je moet wel even in Lightbox instellen dat foto’s die groter zijn dan het scherm automatisch worden geresized omdat de pijlen om in een gallery vooruit of terug te bladeren buiten het scherm komen te vallen. Het is echt een supertool. Je klikt op het Picasa logootje waarna een scherm opent met al je Picasa albums. Vervolgens selecteer je een album en kan je daarna kiezen om 1 foto te selecteren, of meerdere waarbij je dan een gallery krijgt zoals je hierboven kan zien. Je kan in Picasa Express instellen dat je gebruik maakt van Lightbox en dan wordt het allemaal mooi geintegreerd.

Al met al wordt het dus weer best een mooi blogje!

* Update: viel achteraf bezien toch niet mee. Foto’s zagen er thuis op de Mac en iPad goed uit maar op een PC met Internet Explorer stonden de foto’s onder elkaar. In Firefox was het dan weer wél goed, om gek van te worden! Maar het is nu volgens mij gelukt om de settings van Picasa Express zo te tweaken dat het er in alle browsers uitziet zoals ik het wil hebben.

We zijn weg!

We zijn weg!

Donderdag was voor mij (Hans) nog een lekker drukke dag; wat heet, het was onverwacht druk en ik had nog best wel veel inspannende gesprekken met collega’s dus de dag vloog voorbij. Meta had het wat minder druk nadat ze de hele week in de stress had gezeten of ze alles wel op tijd af zou krijgen.

Bij thuiskomst ben ik ons eerst gaan inchecken. De eerste poging mislukte en ik kreeg de melding “inchecken op de luchthaven”. Toen nog maar een keer geprobeerd en toen ging het gelukkig goed. Dat soort dingen heb ik nou altijd!

Op het scherm waar je de stoelkeuze moet bevestigen stond onderaan een aanbieding voor upgrade naar Business class voor 199 euro. Best een hoop geld, maar op een ticket van 1100 euro is het in verhouding een mooie prijs. En wat is er nou mooier dan je op de eerste vakantiedag meteen onderdompelen (indulge, zeggen de amerikanen) in luxe. Lekker rustig inchecken, als eerste aan/van boord, hapje en drankje in de lounge en daarna als een vorst behandeld worden in het vliegtuig. Met drie klikken was het gepiept!

’s avonds hebben we de koffers gepakt en dat was eigenlijk heel snel gedaan dus toen we vanochtend wakker werden waren we al helemaal klaar voor vertrek. We hebben drie koffers van 20 kilo waarva 1 met veel tijdschriften (zwaar!) dus hebben we plenty ruimte over op de terugweg.

Ik ben nogal een zenuwpees als we op vakantie gaan dus heb ik erg slecht geslapen. Komt die luxe stoel in het vliegtuig straks goed van pas 🙂

We zitten nu in de lounge (bubbels!) en over een uurtje gaan we boarden, mooie gelegenheid voor mij om even een laatste test te doen mbt de weblog. Vorig jaar kwam ik er pas in Amerika achter dat foto’s uploaden niet lekker werkte dus dat wil ik wel even nog een keer testen voor de zekerheid. Foto’s maken, inladen in iPhoto, export naar mapje op de desktop en dan uploaden naar Picasa. Werkt als een dolle, kijk maar hieronder!

De volgende keer dat we een teken van leven geven zal na aankomst zijn. Hier, of op Facebook.

[pe2-gallery class=”alignleft” ]
DSC00344.jpg DSC00345.jpg DSC00348.jpg DSC00349.jpg[/pe2-gallery]

Dag 1, deel twee: na vertrek van Schiphol

Nadat we een uurtje hebben gerelaxed in de KLM Crown lounge zie ik opeens dat het boarden voor onze vlucht al begonnen is. Dus snellen we ons naar de gate waar we als een van de laatsten door de controle gaan. En dan sta je met driehonderd man in een veel te kleine ruimte een kleine 20 minuten op elkaar gepropt te wachten. Enfin, uiteindelijk mogen we dan aan board.

En dan de Business class in, wat een ervaring zeg! Als eerste aan boord, alle ruimte in de bagagebakken, heerlijk. En dan moet het grote verwennen nog beginnen. Brede stoelen die bijna helemaal plat kunnen en zelfs een massagestand hebben. Ons vliegtuig had de “oude” business class waarbij het TV scherm (groot!) en het tafeltje beiden in de armleuningen zitten. Als je TV kijkt en je tafeltje is in gebruik voor een drankje oid dan ga je niet even naar het toilet maar ben je wel even bezig om er uit te komen 🙂

PicasaUp

Dan een glaasje bubbels (ja, echt te gênant) om het vreselijke wachten tot het vertrek te overbruggen. Kort na vertrek krijg je een aperitiefje aangeboden met een lekker bakje pinda’s (als je straks onderaan het verslag bent gekomen is de conclusie dat het een 9 uur durend drink- en eetfestijn is) en kan je je keuze doorgeven voor het hoofdgerecht; het hele menu (drie gangen) is samengesteld door Jonnie Boer. Vooraf lekkere zalm, hoofdgerecht gestoofd kalfsvlees en toe iets met rabarber en hangop? Uiteraard bij elk gerecht een passend (dessert)wijntje.

 

PicasaUp

Ongeveer een uur voor aankomst krijg je dan nog een keer een maaltijd geserveerd, ditmaal iets Indisch, erg lekker. Onderweg heb ik twee films gezien, Gooische Vrouwen en Hall Pass.

Al met al een bijzondere ervaring die de meerprijs van de upgrade zeker waard was; wat een manier om je vakantie te beginnen zeg!

Na aankomst mogen we als eerste van boord en aangezien de stewardess ons had gewaarschuwd voor de grootte van Atlanta airport viel het me nog wel mee. Ooit op Frankfurt geweest of de Schiphol B pier? Dan valt dit echt wel mee. Bij de grenscontrole zijn we als derde aan de beurt. We worden geholpen door een traditioneel horkerig mens die danwel handschoenen aanheeft om niet met al die bacteriën van die reizigers in aanraking te komen maar zelf zit ze te hoesten als een ouwe hond so who’s contaminating who?

Koffers ophalen gaat snel, daarna weer inleveren voor de controle en met een treintje naar een andere terminal om de koffer weer van de band te halen. Daarna naar Alamo voor het ophalen van de auto waar ik me laat verleiden (of heb ik die mevrouw nou verleid om mij iets moois aan te bieden?) tot een upgrade naar en grotere auto. We hadden een Kia Sportage achtig ding gehuurd en hebben nu een Chevy Tahoe, iets groter dan een Q7.

TomTom instellen, naar het hotel rijden (5 minuten), kamer in, kleren uit en tukken maar! Het is 10 uur ’s avonds en in Nederland dus 04:00.

[pe2-gallery class=”alignleft” ] PicasaUp PicasaUp PicasaUp PicasaUp PicasaUp[/pe2-gallery]

Dag twee: Georgia on my mind

Terwijl ik dit schrijf zit ik in Florida met uitzicht over de golf van Mexico. Ik loop al twee dagen achter met de weblog omdat de eerste dagen best “druk” waren.

Enfin, de eerste nacht is achter de rug en om een uur of 4 was ik al wakker; nog wel moe, maar kan niet meer slapen. Redelijk geslapen al waren de bedden wel een beetje smal. In mijn herinnering waren de bedden in de hotels hier een stuk groter! We liggen nog een half uurtje/drie kwartier in bed, gaan dan douchen en op pad.

In de buurt van het hotel zat een WalMart waar we de eerste noodzakelijkheden hebben aangeschaft. Blikjes cola en Mountain Dew 🙂 een koelbox en een MiFi. Een mifi is een klein kastje (half pakje sigaretten) met daarin een SIMkaart van een Amerikaanse provider en WiFi voor maximaal tegelijkertijd 5 apparaten. Wat je dan dus hebt is je eigen mobiele hotspot en heb je voor $20 iets van 200 MB 1 Gb data. Voor $50 een maand onbeperkt.

Wat we ook altijd doen op de eerste dag in de USA: ontbijten bij Denny’s! Heerlijk! Maar als je het twee keer hebt gedaan ben je voorlopig weer genezen want het is veel en stevig. Eieren, spek, pannenkoeken, hashbrowns en toast. Dan kan je daarna door tot het diner!

Het reisdoel van dag 1 was Augusta, een plaats tussen Atlanta en Charleston. De route voerde ons over lokale “provinciale wegen”, dus in ieder geval weg van de snelweg. Georgia is erg warm maar ook heel erg groen. We hebben een groot deel van de dag door bebost gebied gereden. Wat foto’s van de “winding roads” van Georgia:

[pe2-gallery class=”alignleft” ] IMG_5198.jpg IMG_5209.jpg IMG_5214.jpg  IMG_5219.jpg[/pe2-gallery]

Op een gegeven ogenblik zagen we een bord staan met een verwijzing naar “Jarrell Plantation“. We hebben de afslag genomen en zijn er naartoe gereden. Je kan wel merken dat dit gebied een stuk minder toeristisch is dan de plaatsen die we bezocht hebben op eerdere USA vakanties. Hoe rustig het er was? We waren de enige auto op het parkeerterrein! Deze plantage is nog geheel in de staat van gebruik in begin 1900 en is niet meer in gebruik. Het was leuk om te zien maar omdat het zo bloedheet was hebben we een shortcut genomen in de wandeltocht en hebben we circa een half uurtje rondgelopen.

[pe2-gallery class=”alignleft” ] DSC00377.jpg DSC00379.jpg DSC00381.jpg DSC00383.jpg DSC00387.jpg DSC00390.jpg[/pe2-gallery]

De verdere reis was ook erg mooi; rustige wegen, kleine dorpjes en schitterende natuur. Het hotel (Howard Johnson) was mwoa. Kleine bedden, onvriendelijk horkerig personeel.

’s Avonds hebben we gegeten bij Outback. Zowaar een keer een mindere ervaring met de Bloomin’ Onion. Hij was te lang gebakken en het vet was oud. Jammer! Maar de ribeye was goddelijk! Nieuw bij Outback is de wood fire grill en dat is voor een rib eye natuurlijk perfect. Heerlijk sappig en met een eikenhout-grill smaak! Jummie!

[pe2-gallery class=”alignleft” ] DSC00391.jpg DSC00393.jpg IMG_5220.jpg IMG_5221.jpg IMG_5223.jpg[/pe2-gallery]

[pe2-gallery class=”alignleft” ] PicasaUp PicasaUp PicasaUp[/pe2-gallery]

Dag 3, historie snuiven in Charleston

Kerken, kerken, kerken.

Er zijn twee scenario’s:

  1. Er zijn hier in het zuid-oosten zoveel gelovigen dat ze wel om de 30 auto-rij-seconden een kerk neer moeten zetten
  2. Om een of andere reden kunnen de baptisten lastig met elkaar door een deur waardoor ze gedwongen zijn om voor elke afsplitsing een nieuwe kerk neer te zetten.

Ongelooflijk hoeveel kerken hier staan. Kijk deze foto: twee kerken in 1 foto!

DSC00432.jpg

We zijn door dorpjes gereden waar werkelijk waar om de 30 seconde een kerkje stond! En het was zondag dus konden we mooi zien of ze een beetje trouw waren maar dat viel zwaar tegen! Je kan het zelf zien op de foto hierboven: maar twee autos bij de kerk!

De reis vandaag was vergelijkbaar met die van gisteren met als enige verschil dat we nu in South Carolina zitten en gisteren in Georgia. Het viel ons weer op dat ook hier bijna geen toeristen komen, wij werden overal met veel bewondering bekeken. Are you guys from Germany? No from Holland. Oh really? That’s cool! Blabla Amsterdam etc. etc. 🙂

Om een beetje in stijl te blijven hadden we maar een zender (WKSP) opgezet met een programma dat “Praise is what I do” heette en dat dekte de lading goed!

De omgeving waar we vandaag doorheen reden was wederom schitterend. Het is een cliché, maar wat zie je toch veel meer van de natuur en omgeving als je van de snelweg afgaat en je over kleinere lokale wegen verplaatst. Nog wat foto’s (kijk de eerste: Lean on Leiden!):

[pe2-gallery class=”alignleft” ] DSC00398.jpg DSC00405.jpg DSC00406.jpg DSC00409.jpg DSC00411.jpg DSC00416.jpg DSC00428.jpg DSC00429.jpg DSC00433.jpg DSC00435.jpg DSC00437.jpg DSC00441.jpg DSC00442.jpg[/pe2-gallery]

We hebben gelunched bij de Cracker Barrel, een wat vreemde restaurantketen omdat de helft van de zaak bestaat uit een “Country store” en de andere helft uit Country restaurant. Dus vooral veel plattelandsvoer op de kaart. Denk aan grits, fried chicks en sawmill gravy. Het is ons gelukt om een lekkere brunch samen te stellen zonder al te veel rariteiten en waren er wel positief over eigenlijk, grappige zaak!

De eindbestemming van vandaag was Charleston, een voor Amerikaanse begrippen oude stad met veel historie. We sliepen in het Best Western King Charles, een net hotel maar ook hier weer vrij kleine bedden waarin het best proppen is. Normaal gesproken zou ik daar niet zo’n probleem mee hebben maar in een vreemde omgeving heb ik graag wat ruimte in bed.

Meta en ik hebben samen de stad verkend en een lekker biertje gedronken in een Ierse Pub waar Europees voetbal op TV was en een wedstrijd tussen LA Galaxy en Man City.

 

Het diner ’s avonds was de Bubba Shrimp company. Een keten van restaurants waar ze voornamelijk vis serveren. Eten was redelijk maar wel aan de prijs voor een keten dus ik denk niet dat we er terugkomen.

En toen naar bed… nadat Maxim mij in zijn slaap een knietje had gegeven en vervolgens toen ik net weer in slaap was gevallen de deken van me aftrok heb ik mijn kleren aangedaan en ben heel zielig aan de receptie gaan vragen of ze toevallig nog een kamer overhadden. En die hadden ze, en gelukkig ook nog voor een ietwat gereduceerde prijs!

Dus lag ik lekker alleen in een kingsize bed en heb ik nog prima geslapen, al ben ik de eerste nachten vaak nog wat van de leg op vakantie.

[pe2-gallery class=”alignleft” ] DSC00447.jpg DSC00449.jpg DSC00450.jpg DSC00453.jpg DSC00454.jpg DSC00455.jpg DSC00457.jpg DSC00458.jpg DSC00459.jpg DSC00463.jpg DSC00467.jpg DSC00470.jpg DSC00472.jpg [/pe2-gallery]

Over de auto heb ik trouwens nog wel wat te melden! Er zit namelijk wel een sleutel bij de auto, maar het losse afstandsbedieninkje mist, dus elke keer als ik de auto van het slot haal gaat het alarm af en moet ik snel de sleutel in het slot steken. Even snel iets uit de auto halen is dus geen doen want elke keer is het TOET-TOET-TOET-TOET! Onderweg wel wat Alamo vestigingen tegengekomen maar die hadden allemaal geen Chevrolet Tahoe en die wil ik toch wel heel graag weer terug! Ik wacht wel tot Orlando en dan ruil ik ‘m daar wel in, dat is zo’n grote luchthaven dat ze wel een auto in deze klasse hebben.

Dag 4, change of plans!

Wat een gedoe gisteren met dat bed, we hebben echt geen zin om nog een nacht in een te klein bed te slapen. We hebben dit jaar echt pech met de bedden, zelfs in een Best Western en een Marriott hadden we smalle bedjes en dat wilden we echt niet meer!

We hebben het hotel in Savannah gecancelled en het hotel in St. Pete Beach gebeld of we een dag eerder konden aankomen en dat was gelukkig mogelijk. Enige nadeel was dat we dan vandaag bijna 800 kilometer moesten rijden. Dus maar een beetje op tijd vertrokken voor de grote reis. Een reis die achteraf gezien heel erg is meegevallen. Een groot deel van de route ging over Interstates waar je 65/70 mijl per uur mocht rijden (ca 112 km/u) en als je dan iets harder rijdt dan zit je op de 120 km/u en dan schiet het best op. Al met al waren we geloof ik om half vier in St. Pete Beach. Het rijden in zo’n monsterlijke grote auto op die lange rechte wegen zonder al teveel afslagen en gegarandeerd zonder files is echt een eitje. Na 800 km ben je wel wat moe maar stukken minder dan wanneer je een vergelijkbare afstand in Europa moet afleggen.

[pe2-gallery class=”alignleft” ] DSC00473.jpgDSC00474.jpgDSC00477.jpg DSC00479.jpg DSC00482.jpg DSC00483.jpg DSC00488.jpg DSC00492.jpg DSC00501.jpg DSC00513.jpg[/pe2-gallery]

Onderweg wat laat ontbeten bij Denny’s en dan zit je dus weer voor de rest van de dag helemaal stampvol. De route voerde ons in het begin over een highway (zeg maar een snelweg die zo nu en dan door dorpen voert en waar je dan stoplichten hebt) en later over de Interstate. Lang en recht.

We kwamen onderweg langs Orlando rijden en zagen al de nodige herkenningspunten van vorig jaar. Alle Disney afslagen, Celebration en het Gaylord convention center, altijd weer goed voor een glimlach.

Aangekomen in St. Pete Beach was het groot feest! Heerlijk weer, mooi hotel met een kamer met Ocean View (hoewel het de Golf van Mexico is noemen ze het toch Ocean) en twee GROTE bedden! Het hotel is een beetje oud maar wel schoon en met vriendelijk personeel en dat is het belangrijkste.

Direct naast het hotel zit Bongos beach bar waar ze goddelijke cocktails maken!